Zij zijn de lessen die we kiezen, de liefde waar we voor tekenen en de opvoeding waarmee we opgroeien; de ouders die we hebben gekozen. Het zijn bronnetjes van liefde, vervulling, omarming, steun, troost en aanmoediging of bronnen die ons kunnen vullen en omringen met gevoelens van tekort, frustratie, onmacht en van nooit-goed-genoeg-zijn. Gevoelens die aan de basis staan van een eindeloze strijd met het leven, die ons constant aanmoedigen om te vechten, strijden, onszelf te willen bewijzen en ons ergens in vast laten bijten om vervolgens niet meer los te laten.
Hoe mooi zou het zijn dat, wanneer we in die tweede staat verkeren, onszelf realiseren tot diep in ons binnenste dat zij, die ouder(s) die wij zien als de veroorzakers van de bronnetjes van ongenoegen in onszelf, deden wat ze konden. Met de liefde die zij kenden en in zich hadden, gaven ze ons, wat ze te geven hadden. Groeiden zij op in een bad van tekort, strijd en jaloezie. Is dat wat ze kennen en bewust of onbewust door hebben gegeven. Groeiden zij op in veiligheid, liefde en bescherming, is dat was ze te geven hebben. Je ouders zijn doorgeefluikjes. Jouw pijn, is niet hun schuld. Jouw tekorten kunnen zij niet aanvullen. Jouw frustraties en trauma, kunnen zij niet helen.
In essentie, is iedereen liefde. Er zitten bij de een alleen wat meer ‘vervuilde laagjes’ op dan bij de ander, waardoor het voor degene die ermee om moesten gaan en mee opgroeiden moeilijker werd om die liefde die zij diep van binnen voor jou voelen, te ervaren.
Ik luisterde laatst naar een podcast van Oprah, zij sprak met Dwayne ´The Rock` Johnson. Een man met een stalen buitenkant, maar oh my wat een mooi zacht mens. Een paar dagen voor het interview was zijn vader overleden. Hij was open over de band die hij en zijn vader hadden en omschreef het met de simpele maar allesomvattende woorden ‘He was tough love’. Bij het afsluiten van het interview sprak Oprah hem met mooie woorden toe. Zij wenste hem dat nu, na het overgaan van zijn vader, de relatie met zijn vader de pure, liefdevolle vorm zou krijgen die hij altijd verdiend heeft. Zodat hij nu, in die nieuwe vorm waarin het fysieke plaats heeft gemaakt voor het spirituele, alle liefde zou krijgen en ervaren van zijn vader waar hij ooit naar verlangde.
Ik vond het zo mooi gezegd en beschrijft precies waar ik in geloof. Ik geloof dat relaties, banden, energieën en de ziel ‘van mensen’ voort blijven bestaan. Voorbij het fysieke lichaam. Dat krijgen we enkel om te functioneren en vorm te geven aan dit aardse bestaan. Het geeft ons de mogelijkheid om tastbare vorm te geven aan onze hartenwensen en zielendoelen en om onszelf verder te helen, ontwikkelen en te groeien.
Ja, ik ga even next level in de spiritualiteit. I love it.
En ik haal het terug te halen naar nu en naar dit fysieke praktische vormpje in deze gekkige materiële wereld. Ik stond vanmorgen op, treuzelde even (want toch 2 dagen vrij) tot ik me boog over de dingen die ik wilde doen en erachter kwam.. dat dat lijstje lastig in te plannen was in die 2 dagen. Eén van de dingen die ik in wilde plannen was een bezoekje aan mijn vader, die in de buurt was voor zijn jaarlijkse tripje naar de Veluwe met zijn kameraad en de paarden. Een inmiddels tot traditie geworden momentje in het jaar waar mijn familie hartje blij van wordt. Tijdens opgroeien was er geen contact met hem en het voelt daardoor alsof ik éxtra van dat soort momenten geniet. Soms voelt het zelfs als een soort “inhalen van de tijd”.
Maar. Ik had andere dingen die ik graag wilde doen en het leek er op dat het gewoon niet inpasbaar was om bij hen langs te gaan. Ik werd er onrustig en gehaast van, dan moet ik maar op gaan schieten met alles en een beetje proppen met mijn planning. Door dit vastklampen en forceren van de situatie voelde ik onmiddellijk mijn gezicht op standje strak gaan staan, mijn ademhaling versnellen en mijn spieren aanspannen. Het grappige was, dat hetgeen wat één van mijn prio’s was, het schrijven en werken aan een 100% puur HARTSproject was, dat ik volledig op gevoel maak. Oftewel, daarvoor heb ik rust en ruimte in mijn hoofd nodig, het lijntje met mijn intuïtie moet daarvoor zuiver zijn en niet geforceerd door tijdsdruk en allemaal andere dingen.
Ondanks het roepende stemmetje ‘ja maar ik wil/ik moet ook ergens nog naar pa op de Veluwe’, nestelde ik mezelf in om aan het project te werken en begon daarbij met een meditatie om éven de troebelheid te laten zakken. (als je denkt geen tijd te hebben voor een meditatie, is dat juist HET MOMENT op een meditatie te doen) Ik zakte weer in ontspanning en in mijn lijf en voelde het lijntje met mezelf weer herstellen. Ik realiseerde me dat de haast, stress en onrust voortkwam uit dat gevoel van ‘de tijd van toen in willen halen’. Een gedachte die voortkomt uit angst, tekort en een gebrek aan liefde. In meditatie ervaarde ik dat de kleine Fiene het roepende stemmetje representeerde die me naar de Veluwe wilde ‘forceren’, door alles dan maar gehaast en snel te gaan doen. Onverwacht duikt zij soms op, die kleine Fiene, om mij op pad te sturen om het stukje liefde, waardering en erkenning te gaan zoeken buiten mijzelf. Dat was was ze deed en wat de interne onrust veroorzaakte.
Als kind ben je volledig afhankelijk van al die bronnetjes buiten jezelf. Je hebt liefde nodig, eten nodig, steun, bescherming, erkenning en aanmoediging.. wie geeft het je? Daar is je afhankelijkheid. Afhankelijk zorgt voor stress, onrust en spanning wanneer er de dreiging is dat één van je behoeftes niet vervuld gaat worden. Want wat als de bescherming weg valt? Ben je dan nog veilig? Als kind zorgt het ervoor dat je alert wordt op die bronnetjes, wanneer krijg je wel iets, wanneer niet. Je gaat je gedrag aanpassen zodat je krijgt wat je nodig hebt. Maar als volwassene.. ben je vrij, volledig zelfvoorzienend in al die behoeftes en is er vrijheid om los te komen van al die externe bronnen. Omdat die bron aanwezig is, in jezelf. Het is als volwassene dan ook hoog tijd om die maniertjes en trucjes los te laten. Of je er in ieder geval bewust van te worden.
Je hebt geen schouderklopje nodig om te weten dat je het goed hebt gedaan. Leg je hart in hetgeen je doet, blijf trouw en eerlijk naar jezelf en je voelt je hoe dan ook voldaan. Je hebt geen aanmoediging nodig om de finish te behalen, wanneer je vertrouwt op de kracht in jezelf. Je hebt geen bevestiging, goedkeuring of erkenning van iemand anders nodig om je geliefd te voelen, want de liefde.. zit in jezelf.
Ik blijf haar lief vinden, die kleine Fiene, die af en toe weer opduikt. Elke keer leert zij mij mezelf nog meer lief te hebben. En elke keer brengt ze mij weer terug bij die onuitputtelijke bron van liefde die in ons allemaal leeft en ons allemaal met elkaar verbindt. Zoals ook nu, terwijl ik in mijn meditatie zat en mijn aandacht liet gaan over de ‘ik wil naar pa gedachte’. Ik voelde de puzzelstukjes in elkaar vallen, de blokkades oplossen en de liefde die mijn vader voelt voor mij en mijn broers door mij heen stromen. Het vertelt mij en laat mij voelen dat liefde grenzeloos is, niet vast zit aan een fysieke vorm en altijd toegankelijk is. Er is geen ‘haast en stress’ nodig om ergens te komen en een brokje liefde te krijgen. Er is alleen maar verbinding nodig om het toe te kunnen laten. Als dit voor mij zo is, als dit voor Dwayne ‘The Rock” Johnson is… is dit voor iedereen zo. Ik ben niet anders dan jij. We zijn één en hetzelfde. En dat is energie. Ik noem het maar even.. Liefde.
