So here we are, a new chapter. Vanaf het beginnen met een easy job na een burn out en depressie, tot verhuizen uit m’n veel te klein geworden en beperkende hometown, tot het vinden van weer een andere baan die beter paste bij mijn kunnen, tot het vinden van een woning waar ik elke dag verliefd doorheen loop en alle bijbehorende interne en externe processen die er nog meer waren, voelde ik me gestuurd en gesteund door iets groter dan mezelf. Zelf op mijn donkerste momenten voelde ik; het zal wel ergens goed voor zijn. Die donkere fase kan ik al een tijdje op terug kijken, gelukkig en vanaf die tijd ben ik me bewuster dan ooit van het feit dat alles loopt zoals het bedoeld is, dat alles op je pad komt wanneer je er klaar voor bent en dat het leven VOOR je werkt en niet tegen je. Alles en iedereen verdwijnt uit en verschijnt in je leven met een reden, het wil je iets zeggen en nodigt je uit om weer een volgende stap te zetten. Of.. om naar een volgend level te gaan..
Princess, Mario & Luigi
Ik maak het graag speels, luchtig en behapbaar en vergelijk alle ongoing levensprocessen met een Super Mario spel. Je begint op Yoshi’s Island (aka. Dinosaur Island, ineens valt het kwartje waarom ik dit spel fantástisch vond #dinomeisje) waar de uitdagingen easy zijn. Je finished de levels snel, leert de basic skills en gaat het spel begrijpen. Vervolgens unlock je een nieuw level, met grotere sterkere monsters, die meer skills en aandacht nodig hebben tot ze je met rust laten. Je fietst verder naar Donut Plains, door Vanilla Dome, Forest of Illusions en via Chocolate Island kom je bij de Valley of Bowser. Het voelt of ik daar nu ben, bij Bowser, the biggest enemy of Mario en Luigi en de grootste challenge voor de twee klusjesmannen om te trotseren. Ik voel me één met mijn twee klusjesmannen. Ik sta Bowser aan te kijken terwijl hij uitdagend terugkijkt en me toeroept; “doe het dan, durf het dan, laat dan lekker dat sterke oh-ik-ben-zo-onafhankelijk-en-heb-niemand-nodig-harnas los.” Ik kijk letterlijk in de spiegel van de uitdaging van het moment. Durf je dit nieuwe level van zachtheid, overgave en vertrouwen in te stappen, waarin je alle structuren, zekerheidjes en zelfbescherming loslaat en 100% vertrouwt op de zekerheid IN jezelf? Je hebt de zelfliefde, enkel-tijd-voor-jezelf en de leven-opbouw levels uitgespeeld, emotiewerk beoefend, je hart en gevoel verbinding getraind, de herstelwerkzaamheden-na-een-toxic-relatie en jeugd heb je doorlopen. Kijk hem aan die Bowser en trotseer die freaking fear. De tools, liefde en het vertrouwen zitten in jezelf, echt, durf je erop te vertrouwen? En daar is het, de uitdaging in real life.
Vertrouwen in jezelf
Zonder de bescherming en zekerheid van mijn harnas dit nieuwe level instappen, zonder wapens en wetende; er is geen andere manier. Terwijl ik dit schrijf voel ik de energie in mijn lijf branden, het wil zich vastzetten, het verkrampt mijn kaak, het wil mijn maag doen samen knijpen, mijn hart verharden. Ik blijf zitten, voeten op de grond en adem maar door. Die uitnodiging van Bowser lijkt vijandig, aanvallend en strijdlustig, ik voel in mijn lichaam dat dat is wat het oproept, VECHTEN! Maar die methode ken ik, geeft een gevoel van veiligheid en bescherming maar is in werkelijkheid SCHIJNveiligheid en heel onprettig.
Let’s try something new
Mijn Mario’tje en Luigi gooien de wapens neer en zoals in games alles mogelijk is bedwelmen ze onze vijand Bowser niet met vuur, kogels en explosieven.. maar met liefde. In the end leeft in allen van ons maar één verlangen, geen grote huizen, gevulde spaarrekeningen, dure kleding en leipe auto’s, maar liefde. En ook in deze fictie wereld heeft ons Bowsertje een hart, niet omdat de romanticus in mij dit een mooi einde vindt van het verhaal. (oke, deels) Maar omdat deze Bowser de reflectie is van een deel van mij dat ooit leerde dat het veiliger is om d’r wapens te trekken, d’r lip op te trekken en d’r tanden te laten zien wanneer iemand toenadering zocht. Ik dompel dat deel liever onder in liefde, begrip en zachtheid dan in afkeur, geweld en afwijzing. Ik vecht niet meer met haar mee, maar pak liefdevol haar wapens, lanzen en harnas af. Je bent safe nu meisje, we gaan het anders doen. Dat kleine Bowsertje in mij, is ze niet cute? Ik wil haar vastpakken en knuffelen en dat is wat ik doe als ik mijn ogen even sluit. Ze kan er niets aan doen, so far it was a hell of a ride this crazy life of hers.
Let’s create some magic
Ik weet niet hoe het met mijn mede sterke en tough ladies gesteld is, maar ik ben wel een beetje done met die hardheid, ook al vind ik dat op momenten nog prettttttty scary. Die hardheid is een teken van onbalans, van te veel in je mannelijke energie, te weinig in je vrouwelijke energie. Een teken van verharding, afsluiting en van het negeren van de verlangens, zachtheid, creativiteit en sensualiteit in jezelf. Het is tijd voor een nieuwe benadering en een andere kijk op de “feministische I don’t need a man beweging”. Mannen hebben vrouwen nodig, en vrouwen hebben mannen nodig. Niet vanuit afhankelijkheid… maar vanuit heelheid. Vrouwen hebben een mega bron aan creatiekracht in zich, sensualiteit, impulsiviteit, vreugde en grenzeloze passie. Mannen dragen de stabiliserende energie in zich, ze brengen de vrouwelijkheid met al haar uitspattingen in balans, niet door controle maar door de vrouw-energie helderheid en een veilige bedding te geven.
Een man in zijn kracht en een vrouw in haar licht, is magie.. Iets wat ik altijd gevoeld heb en wist maar onderdrukte. Er was enkel een man voor nodig om mij dit toe te laten geven aan mezelf. Na het trotseren van Bowser’s Valley ben ik nu samen met Mario en Luigi onderweg naar de secret and unlocked Special World, waarvan ik geen idee heb hoe het er zal zijn. Ik vertrouw maar op mijn enige stabiele en altijd aanwezige zekerheid, mijn energie, mijn onderbuik en intuïtie. Zij vertellen me dat het goed is, dat het veilig is. Zij vertellen me waar ik ook ben, wat het juiste is voor mij. Ze nodigen me uit een stap in een onbekende richting te maken door me te laten voelen.. Daar moet je zijn. Oke lieve onderbuik, ik geef me over.
Let’s go play, continue the healing, growing and have FUN in this new level!
Liefs,
P.s.
- 1. De kers op de taart lezen na dit artikel? Lees hier verder 🙂
- 2. Het lijkt me sterk… maar mocht je Bowser niet kennen.. Hier istie 🙂
