Terwijl ik de blog over onafhankelijkheid schrijf, krijg ik een berichtje van mijn moeder. We appen even en ze vertelt me dat ze gaat verbouwen en ik quote “ik ga zelf de muren metselen”. Ik begin hardop te lachen, van wie zou ik die drang naar onafhankelijkheid hebben? Ik denk terug aan het grote huis waarin we een tijd woonden waar ontzettend veel werk in zat. Een mega grote tuin met een half bos erbij, een dak zo groot als een koeien schuur en een keuken met oldskool keukenkastjes waar er nog wel eens één scheef van hing. Mijn moeder was de beroerdste niet, ooit zei een vriendin van mij tegen haar, eigenlijk ben jij een vader en moeder in één! En dat was ze, ze klom zonder pardon dat immense dak van het huis op om hem dakpan voor dakpan mos vrij te maken en de dakgoten te legen. Ik zie haar nog zitten boven op die nok. De mega grote tuin legde ze op eigen kracht, creativiteit en met haar groene vingers en werkhanden aan zonder hulp. Ze bouwde pergola’s, beplante ze met passieflora’s en die scheef hangende keukenkastdeurtjes? Die fikste ze zelf.
Vertrouwen op je eigen vleugels
Menig man heeft een gereedschapskist kleiner dan die van mijn moeder en ik ben fucking trots op dat kleine mini vrouwtje van amper 50 kilo. Destijds rijdend in een 4×4 pick up truck, armen breder dan die van een gemiddelde kantoorpik (sorry maar als de woorden vloeien, dan vloeien ze) en schouders van staal. Inmiddels doet ook zij alles op een iets rustiger, zachter en liefdevoller tempo. Ze noemt zichzelf een Pippi Langkous, deze krachtige vrouw die het leven met drie kinderen heeft getrotseerd zoals weinigen haar na zouden doen.
Zij heeft me laten zien hoe je op eigen benen staat, hoe je je eigen boontjes dopt en dat je never EVER blijft hangen in een shittie situatie. Je bent geen slachtoffer van je omstandigheden. Je omstandigheden zijn je brandstof, soms om te vlammen en soms om te maken dat je wegkomt. Ik voel bewondering, waardering en ook al zou mijn moeder de woorden nooit gebruiken, ik doe het wel, ik voel trots. Op haar en het gezin waarin ik ben opgegroeid, het voorbeeld dat mijn moeder is geweest, de rol die mijn vader speelde, zowel in de jaren van zijn afwezigheid als daarna, godzijdank, in zijn aanwezigheid. Op de route die ik heb afgelegd vanaf het startpunt dat zij me gaven. Ondanks alle tricky roads die ik daardoor heb mogen doorstaan. Die twee mensen, mijn basis, gaven me met horden en stoten een vader die me in liet zien wat ik waard ben en een moeder die me leerde op mijn eigen benen te gaan staan. Emotioneel, spiritueel, materieel.. Het maakt niet uit. Ze leerden mij te vertrouwen op m’n eigen vleugels. Zonder belemmeringen, zonder angst om te vallen en neer te storten. Uitslaan die vleugels.. en gaan..
Kracht vanuit zachtheid
De kracht die ervoor nodig is om je eigen weg te gaan, jezelf los te maken van het veilige bekende, jezelf te bevrijden van oude belemmerende gedachten en patronen, af te wijken van de bekende paden en je eigen route te lopen, is enorm. Maar ook een kracht die we allemaal in ons hebben. Ik heb het van dichtbij mogen aanschouwen en meemaken, waarna ik heb hem eigen heb gemaakt, eerst met een randje verharding eroverheen om de pijn en trauma’s die door de rocky road tijdens mijn jeugd zijn ontstaan te verbergen en beschermen. Ondanks dat vond ik die kracht in mijzelf, ik legde mijn eigen vloeren, bouwde mijn eigen kasten, schilderde mijn eigen huizen. Ik vulde mijn eigen hart en zorgde voor mijn bloedeigen, authentieke fundering om mij heen en in mijzelf. De verharding maakt langzaam plaats voor zachtheid, kwetsbaarheid en liefde, niet enkel voor mijzelf en het vertrouwde om mij heen maar ook voor al het nieuwe, onbekende, transformerende en nieuwsgierigmakende dat op mijn pad verschijnt.
Ik leerde, of misschien wel in dit moment, dat de grootste kracht niet in die verharding, stoerheid en onafhankelijkheid zit, maar in de zachtheid, openheid en ontvankelijkheid van je hart. In de kwetsbaarheid die je durft te laten zien en uit te spreken, in het laten zien van je wonden, het uitspreken van je angsten en in het aan durven kijken van kwetsuren, onzekerheden en verdriet.. Ja, ik voel hem. De allergrootste, meest omvattende en enige onverslaanbare kracht is die van liefde. Je weet wel, die waarvoor je je hart wagenwijd open moet zetten, met al haar littekens, wonden en kwetsbaarheid.
New chapter, I’m here.
Liefs,
