Na een yoga weekend dat weer mega leerzaam, verdiepend, fun, spiegelend, inspirerend en confronterend was, vallen er weer verschillende puzzelstukjes op zijn plek wanneer ik genietend van de zon op mijn gezicht op mijn balkon zit. Ik voel mijn vingers kriebelen, ik wil schrijven! En als dat zo is, zit er iets in. Voor mezelf en daarmee ook voor een ander…
Dit weekend was er zo eentje van “oh mijn god de hele boel wordt opgeschud.” De ene dag voelt alsof je lekker bezig bent en de volgende dag voelt alsof je helemaal terug bij af bent en je eigenlijk geen idee hebt van wat je aan het doen bent.. Herkenbaar zo’n gevoel? Terwijl we een Ashtanga les doen merk ik vrij snel dat ik me verveeld begin te voelen. Degene die Ashtanga kent, zal nu wellicht een wenkbrauw optrekken. Voor degene die het niet kent: Ashtanga is een van de pittigste yoga stijlen. Jup.. en I got bored.
Dubbele agenda van yoga
Na de les deelde ik mijn ervaring met de docent, ze gaf aan dat ze op momenten kon zien dat ik ‘lui’ in de houdingen stond.. Hmm.. mooie boel. Maar, ze had he-le-maal gelijk dat dit tijdens deze practice aan de hand was. In de middag die volgde gingen we met adjustments bezig, oftewel door aanraking een ander begeleiding geven in of naar een houding. Het was het volgende puntje op de dubbele agenda van dit weekend. Een dubbele agenda die op de ene to do lijst de nieuwe yoga skills had staan en op de andere het lichaamsbewustzijn weer op de kaart zetten.
Lichaamsbewustzijn en mind muscle connection als gids
Ondanks dat ik over het algemeen aardig kan inchecken bij mijn gevoel, werd ik dit weekend uitgedaagd in: Hoe staat het met het contact met je fysieke lichaam? En met je mind-muscle connection? Door de aanrakingen van de adjustments en op een later moment de beoefening van critical alignment yoga, werd ik ineens op een andere manier bewust van verborgen delen, delen die ik liever niet laat zien, ongemakkelijke, gevoelige of pijnlijke delen en delen waarvan ik even geen weet (meer) had. Het lichaamsbewustzijn is wel eens beter geweest was de ontdekking.
Lichaamsbewustzijn, mind-muscle connection.. het zijn vrij belangrijke en basic dingen die we veelal of snel kwijt kunnen raken. Simpelweg de bekkenbodemspier aan- en ontspannen, afdalen in je bekken (thuiskomen bij jezelf), je diepe buikspieren activeren, zitten zonder spanning, of een onderrug tot ontspanning brengen zullen voor velen een “hoe dan?!” oproepen. Of je bent je geen eens bewust van waar het één zit en dat het ander überhaupt gespannen is. Ik zou mezelf niet zijn als ik er niet ‘in zou duiken’, zoals ik dat doe. En dan bedoel ik niet het rationeel willen weten of begrijpen, maar dan bedoel ik het doorvoelen en aankijken.
Als je bij je lichaam vandaan beweegt
Terwijl ik mezelf een reiki behandeling gaf klikte het ineens, de verveling in ashtanga en de afwezigheid van een diepere vorm van lichaamsbewustzijn horen bij elkaar. Hoe confronterend ook, voelde ik ineens de beweging die ik onbewust bij mijn eigen lichaam vandaan maakte. De ashtanga ging me te traag, ik kon er niet makkelijk doorheen flowen en dat vond ik ‘niet chill’. Wat ik eigenlijk niet chill vond, was dat ik aanwezig moest zijn bij mijn lichaam dat ik moest voelen en activeren. Ik moest werken met gebieden die ik eigenlijk niet wilde voelen en ik moest stil staan met en bij mezelf en mijn fysieke lichaam. Die drang om ‘lekker door te willen flowen’, was eigenlijk een manier om in beweging te blijven, vooruit te blijven gaan en niet te hoeven voelen, blik op oneindig en gaan met die banaan. Zolang er beweging is, is er geen confrontatie.. Een confrontatie waarvan ik weet, hoor en zie dat die bij zoveel vrouwen leeft. Een confrontatie met je lichaam, hoe het precies in dit moment aanvoelt en met hoe het er op dit moment wel of juist niet uitziet. Mijn lichaam voelde op dat moment niet sterk en fit, door een pijntje hier, een blessure daar en gevoeligheden, spanning, ongemak en opgekropte emoties her en der verspreid.. Het was een rommeltje en ik wilde erbij vandaan.
Van kijken naar voelen
Vanmorgen opende ik youtube om iets op te zoeken en sprong een video in beeld waarin er verschillende modellen achter elkaar waren ge-edit lopend over een catwalk met daarbij benoemd… (jaja.. WHAT THE HELL ging er door mijn hoofd) hoe ZWAAR ze zijn. Letterlijk de kg’s benoemd.. De media wereld waarin we leven echt waar.. Het trekt onbewust ieders aandacht naar buiten i.p.v. naar binnen. Dat was het laatste druppeltje wat maakte dat ik de kriebels voelde om te schrijven. Mijn manier, op dit moment, om een tegenbeweging te maken door mijn verhaal te verwoorden en te delen. Niet om te preachen: ‘alle lichamen zijn mooi’. Fuck die shit, dat is het hele probleem.
Het gaat er bij je lichaam niet om hoe “mooi” het is, mooi is voor iedereen anders, net als dat yoga er niet omdraait hoe een houding eruit ziet. Yoga gaat om beleven, aanwezigheid, voelen, ervaren, inchecken bij jezelf en een moment voor jezelf. Yoga gaat om bewustwording en het in contact komen met je lichaam, om het worden van een houding, niet het doen van een pose, om het naar binnen keren en het aankijken van wat er aangekeken wil worden in dat moment. Het is een manier om stil te staan bij jezelf, met jezelf, om te verbinden en te bewegen met je lichaam, om het voelen van je lichaam en beantwoorden aan je lichaam. Wat heeft zij nodig? Wat leeft er in haar? Waar wil ze geopend of geactiveerd worden en waar mag ze juist ontspannen, sterker worden en spanning loslaten? Welk deel wil er gezien en gehoord worden? Welk deel heeft aandacht, energie, beweging, bevestiging, comfort, steun en misschien nog wel het allermeest.. liefde en acceptatie nodig?
Van heerser naar dienaar
Je lichaam is er voor jou, niet tégen jou. Zij is hier om handen en voeten te kunnen geven aan wat jij in deze wereld te brengen hebt, zij is hier om jou je GOED te laten voelen, energiek en levenslustig. Je hebt en krijgt maar één lichaam, wijs het niet af door grenzeloosheid, straf het niet af door te veel of te weinig te eten, overschreeuw haar niet door onbeperkt keihard te sporten, negeer haar niet door verveeld te raken en in je hoofd te gaan zitten en bekijk haar zeker niet met een strenge, harde, veroordelende of verwijtende blik. Bekijk haar met met de ogen van een liefdevolle dienaar;
Wat heeft zij nodig?
Zo belde ik vandaag, na 3 weken, eindelijk de fysio. Traag van begrip zullen we maar even zeggen 😉 Op veel vlakken ben ik best bedreven in goed voor mezelf te zorgen, maar mijn fysieke lichaam… tja die laat ik toch wel eens in de kou staan was de les van dit weekend.
Haal haar uit de kou, reik haar een deken aan en leg haar in de watten, ben er lief voor en vind haar gewoon fucking knap, want dat is ze.
Liefs,
