Al een paar dagen speelde af en toe het liedje door mijn hoofd van Mikaj, niet het hele nummer, maar één specifiek zinnetje. This is the hardest story, that I’ve ever told – no hope no love no glory.. The hardest story. Ik refereerde het aan de bijna dood ervaring die ik even geleden al woorden gaf op papier, maar toen nog niet gedeeld had. Maar misschien blijkt het toch ook een ander verhaal. Terwijl ik onder de douche sta voel ik iets in mijn buik, alsof er aan de binnenkant van mijn buik wordt gekrabd. Ik zie die betoverende scène in Jurassic park voor me. Waarin Ellie en Alan voor het eerst een T-rex geboren zien worden. Een voorzichtig pootje krabbelt zichzelf door het gebarsten ei naar buiten. En zo voelde het, alsof er iets in mijn buik zat dat naar buiten wilde.
Oke, in mijn buik zat geen t-rex, maar terwijl het gevoel mijn aandacht trekt, schiet er een verhaal naar binnen. Niet een bedacht verhaal, maar een ervaring. Een ervaring dat ik lange tijd voor vrijwel iedereen geheim hield met als grootste drijfveer; schaamte.. “Dit mag niemand weten”.
Is dit the hardest story that I’ve ever told?
Geen idee, maar het is iets wat in mij naar boven komt en verteld wil worden. Misschien wel juist door die schaamte die het oproept, een totaal overbodige emotie dat je kado krijgt bij een dergelijke keuze en ervaring. Niet omdat het er van nature bij HOORT, maar omdat het door de wereld om je heen gepropageerd wordt. Bewust en onbewust. Misschien is het daarom wel dat ik dit mag delen. Om die schaamte te doorbreken, een universele schaamte die enkel door vrouwen gedragen wordt.
Soms weet ik niet waarom ik schrijf en deel, soms wordt het tijdens het schrijven duidelijk, soms komt er van buitenaf bevestiging en hoor ik dat degene die het leest er iets aan heeft. Dit is ook zo’n moment dat ik tijdens het schrijven huiver, is dit de bedoeling? Terwijl ik de woorden typ, voel ik een stroom door mijn benen gaan die me verteld; JA! Deel je ervaring, ook al roept het ongemakkelijke gevoelens op. Ook al kan het gekke reacties oproepen, ook al ‘vinden mensen er iets van’. Ik zie en hoor soms de mooiste mensen zichzelf verschuilen en inhouden, niet-uitspreken omdat het ‘anders is dan de massa’.
Laat ik nou iemand zijn die altijd al liever op straat loopt dan op de stoep, want ‘wie vertelt mij waar ik wel en niet mag lopen’. Toch gaat er een golf aan gevoelens en gedachten door me heen, zoals “blijf nou maar bij andere onderwerpen”. Terwijl ik het schrijf denk ik, maar dit raakt ook aan zoveel anders waarover ik juist schrijf. Aan (bewust) kinderloos zijn, geen kinderwens hebben, aan het volgen van je eigen weg in een wereld waarin huisje, boompje, beestje de norm is en alles dat daarbuiten valt al snel als ‘raar’ wordt weggezet. Ik ben die “rare”, en I love it. En waarom ik die rare kan zijn? Mede doordat ik op jongere leeftijd een keuze maakte. Een keuze waardoor er onbewust een kommetje schaamte in mijn lijf is genesteld die er op dat moment onder de douche ineens uit wilde. Een kommetje dat haar weg naar buiten wilde vinden via mijn woorden op papier, om met die woorden mijzelf en ieder ander die het leest en herkent te ontdoen van die schaamte. Schaamte voor het (moeten) maken van een keuze die volgens ‘de wereld’ niet oké is en egoïstisch.
Schaamte voor het feit dat het daadwerkelijk gebeurd was, schaamte dat je zo ‘dom’ kon zijn. Wat één enkel voorbeeld is van de meningen die je geregeld in de wandelgangen van het leven te horen krijgt over dit onderwerp.
Schaamte, dat je ongepland zwanger raakte en ervoor koos het niet te houden.
Ik schrijf in de je-vorm merk ik, omdat het me makkelijker afgaat dan in de ik-vorm. Het houdt het op afstand,die verdomde schaamte ook, een koude rilling gaat door mijn lijf. Nog niet wetende wat ik met deze woorden op papier ga doen, toch stug volhoudend; ik blijf schrijven. Ik hoorde de woorden ‘ga schrijven’ niet voor niks toen ik het gekrabbel in mijn buik voelde en dus blijf ik trouw aan dit gevoel. Wat me terugbrengt bij toen, toen ik ook trouw bleef aan mijn gevoel.
Na het aflezen van die test, mijzelf tig keer controlerend, lees ik het echt goed? Een soort ongecontroleerde lachbui volgde, samen met mijn toenmalige vriend, een ontlading van de spanning, de chaos, de verwarring, het totaal-niet-weten wat nu?! We werden geroepen door degene waar we logeerden, het eten was klaar. Zonder blikken of blozen liepen we de trap af en aten alsof er niets aan de hand was.
Er was geen twijfel, geen overweging, geen haar op mijn hoofd die erover dacht dit door te zetten. Terwijl het volgens het boekje en de omstandigheden ‘prima had gekund’. Ik wilde mijzelf niet met handen en voeten binden voor de rest van mijn leven. Iets wat ik nog steeds ervaar, die hang en snak naar vrijheid en het grenzeloos kunnen volgen van mijn eigen impulsen. Dus werd een deel van mijn levensverhaal; ik raakte zwanger en koos ervoor om het niet te houden.
Was dat the hardest story I’ve ever told? Terwijl ik mijzelf net door de woorden moest begeleiden die het verhaal wilde vertellen, zou ik even ja hebben gezegd. Toen het zweet me soms even uitbrak, de twijfel er her en der inhakte en de manier waarop het verhaal verteld wilde worden nog onduidelijk was. Nu denk ik, tja, het is wat het is. Ik zie het inderdaad als een deel van mijn levensverhaal dat ik heb mogen ervaren. Hoe het is en hoe het is om de oordelen te horen en ondertussen te denken; je moest eens weten. Wat mij leerde nooit te snel te oordelen, je kent iemand zijn of haar hele verhaal niet, nooit niet, je kent iemands beweegredenen niet, wat voor de één goed is, is voor de ander slecht en andersom.
Dat levenspad.. het is voor een ieder anders. Voor mij is dat als 36 jarige kinderloos en VRIJ zijn. Onder andere dankzij die dappere keuze op dat ene moment. Zou er een zieltje bij mij zijn gebleven die wacht om geboren te worden? Wie zal het zeggen, voor nu, is dit mijn weg, mijn invulling, mijn vrijheid. Er zijn nog altijd geen moedergevoelens ontstaan, ‘doe mij maar een hondje’ is het antwoord dat ik tot de dag van vandaag voel en geef op de vraag of ik kinderen wil. Ik voel die behoefte niet, nog nooit gevoeld en tja, het is anders dan velen, maar het maakt mij; mij en vrij.
Laat los je schaamte, welke schaamte ook voor welke keuze of situatie dan ook. Wel of geen kids, wel of geen standaard werkinvulling, wel of geen partner, wel of geen… Iedere keuze of situatie brengt je iets, heeft je iets gebracht of gaat je iets brengen. Schaamte brengt je niets en nergens.
Laat het lekker los. Doe ik ook.
Liefs,
