Boem, je ogen sluiten, je bewustzijn is weg, je staat voor een hek in een lichter dan licht omgeven paradijselijke omgeving, een soort pergola met prachtig hangend groen en bloemen sieren het hek en dan word je teruggestuurd. “Je bent nog niet klaar hier, je mag nog niet weg”. Waren de woorden die ik hoorde, terwijl ik het witte bijna lichtgevende beeld van het hek voor me zag.
“Je bent nog niet klaar hier, je mag nog niet weg.”
De woorden galmen een paar dagen na het ongeluk door mijn hoofd. In de tuin zit ik, met mijn laptop op schoot in een meditatieve toestand, herinner ik mij de ervaring vlak na het ongeluk. De woorden stromen via mijn vingers het papier op. Zoals wel vaker bedenk ik niet wat ik schrijf maar komt het “gewoon” door me heen. Terwijl ik typ, lees ik de letters die op mijn scherm verschijnen, tegelijk hoor ik de woorden weer en voel ik mezelf stil vallen. What. The. Fuck. Nu weer, terwijl ik dit schrijf, voel ik een koude stroom door mijn lijf gaan.
Een bijna dood ervaring.
Na het die ene keer daar in de zon in de tuin glashelder door te hebben gekregen, vertelde ik het kort aan mijn moeder en daarna stopte ik het weg. Ik geloofde mijzelf niet en vooral was ik bang. Ik dacht; “Daar kun je niet mee aankomen, da’s gek”. “Je verzint het, dit is maar een gedachte, een hersenspinsel”. Terwijl ik wist wat ik voelde en ik bekend ben met het doorkrijgen van boodschappen, beelden en herinneringen via mijn schrijven. Dit was een heldere herinnering, maar mijn hoofd wilde er niet aan, mijn angst voor afwijzing en niet serieus genomen worden in welke vorm dan ook en van wie dan ook overheerste. Dit alles was onbewust, ik twijfelde aan mijn eigen waarneming en maakte mezelf in stilte wijs; ‘het was gewoon niet waar’.
In de maanden die voorbij gingen, kwam ik regelmatig dingen tegen over bijna dood ervaringen. Zo ontdekte ik o.a. Pim van Lommel en het boek wat hij schreef “Eindeloos bewustzijn” over bijna dood ervaringen. Ik luisterde naar verschillende podcasts en interviews, allemaal even herkenbaar en verhelderend. Die zee van herkenning gaf vertrouwen. Het klopte wat ik dacht te hebben ervaren. Maar ook was er dan weer geregeld dat stemmetje; “Nee hoor, je verzint het gewoon”.. en stopte ik het weer weg.
De klachten waarmee ik liep werden alleen maar erger, (wat logisch is als er dingen verdrongen zijn/worden) wat mij bracht bij een EMDR therapeut. Na enkele sessies kon ik er echt niet meer omheen en nu, maanden later, geloof ik mezelf en mijn eigen ervaring. Klinkt gek he, maar ik twijfelde oprecht aan mijn eigen waarneming. Maar het was wat het was, een bijna dood ervaring. Een verwarrende, desoriënterende, openende, transformerende, mijn-leven-door-elkaar-schuddende, vernieuwende, soms beangstigende ervaring. Een ervaring die mij stap voor stap leidt naar een totaal nieuw leven met een totaal nieuwe versie van mezelf. Waarin ruimte wordt gevraagd voor de vernieuwde gevoeligheid, iets wat er altijd al was, maar nu nog zoveel sterker is geworden. Een ervaring die me heeft ontdaan van een vrachtwagen vol ballast. Een ervaring die leidde naar een periode die ik heb ervaren en nog steeds ervaar als een totale reset. Het afpellen, loslaten en opschonen van zóveel dat niet meer past, en wellicht van tevoren ook niet echt paste maar wat ik met mijn hoofd passend maakte.
Periode na een Bijna Dood Ervaring
De eerste dagen, weken en maanden na het ongeluk voelde ik me totaal “misplaatst” hier. De vraag “wat DOE ik hier” stond met grote letters boven mijn hoofd geschreven. Het was bepalend voor hoe ik me voelde, dat was totaal niet-hier, bozig, rouwig, verdwaald, verloren, maar soms ook vervuld van rijkdom, lichtheid, connectie, blijheid en dankbaarheid. Maar veelal wilde ik hier vooral niet zijn, ik vond de gesprekken van mensen onzin en leeg, de drukte die mensen konden maken om werkelijk niets vond ik de grootste energie verspillerij, ik zag de wereld als een lege huls zonder inhoud. Iedereen die hier op aarde rond rent als een kip zonder kop.. ik vond het maar doodvermoeiend en oninteressant.
“Wat is het punt? Wat DOE ik hier?”
Daar was de gedachte weer. Ik wilde niet onder de mensen zijn, vooral wilde ik op mezelf zijn, in de natuur, in de moestuin van mijn moeder, onder de veilige vleugels van mijn moeder, met mijn handen en voeten in de aarde, op de fiets met mijn snoet in de zon, wandelend in rust en stilte. Alleen of nog liever, met mijn favoriete honden. Niet perse denkend, niet perse voelend. Gewoon… een beetje aan het zijn en de onrust van alledag aan me voorbij laten gaan. Bewust of onbewust stoeiend met dat overheersende onbestemde gevoel.. wat DOE ik hier? Ik was op zoek naar antwoorden, ingevingen, bevestiging en naar het gevoel dat het oké was hoe het was. Dat ik de ene voet voor de ander kon blijven zetten en dat het in-the-end allemaal logisch zou worden en een punt zou maken. Ik was op zoek naar een gevoel van bestemming, een thuis. De grootste behoefte die ik had was naar binnen keren en mijzelf door dit proces begeleiden door met mezelf te zijn en later met mijn lieve Ziva daarbij.
En dat is nog steeds waar ik ben, alweer een jaar later. Het gevoel hier niet te willen zijn is gelukkig weg, dat gevoel heeft plaats gemaakt voor een gevoel van nieuwsgierigheid en enthousiasme voor wat er komen gaat. ZIN in wat er komen gaat. Zoveel dingen waar ik eerder mee bezig was zijn in zijn geheel in de prullenbak verdwenen, wat ruimte heeft gemaakt voor het verrassende en verfrissende nieuwe. Nog niet eerder kende ik dit pure gevoel van ZIN in het leven, niet in een eindbestemming of doel, maar gewoon.. zin in dat wat is en komen gaat.
En is dat niet de reis die we mogen afleggen? De reis waarbij je alle conditioneringen aflegt, al het ‘moeten’, en terugkeert naar je-zelf, je ziel, je hart, naar dit moment en vanuit daar leert leven om dit leven -en jezelf- ten volle te kunnen ervaren?
Bevrijd en in vrijheid zeg maar.. Om er maar woorden aan te geven.
Liefs,
