Me, myself and I zijn bijzonder gesteld op onze onafhankelijkheid, lekker in alle vrijheid je ding doen. Helemaal zelfvoorzienend zijn in je happy chemicals en blijheid, niemand die je emoties en gevoelens gaat lopen te beïnvloeden door zijn of haar aan- of afwezigheid. Ik vind het lekker in mijn eigen bubbel, ik ben veilig daar, ik kan me lekker focussen op mijn eigen dingen en niemand die dat gaat lopen te verstoren. Maar.. zoals in eat pray love door de wijze Ketut gesproken wordt:
“To lose balance sometimes, is part of a balanced life.”
Ketut – Eat Pray Love
Well… Losing balance scares the hell out of me! ik hou van mijn balans en heel eerlijk, houd ik ergens ook van het gevoel van controle dat die ´balans´ geeft. Zelf de touwtjes in handen hebben. Als kind wilde ik dingen al ‘zelluf doen’. Ik liep bizar vroeg, zo vroeg dat ik onder de tafel door kon lopen. Nu ben ik dan wel niet bijzonder lang van stuk.. Maar toch, ik wilde dingen zelf doen, ik wilde dingen kunnen. Was dat niet het geval => Frustratie.
Nieuwe uitdaging
Dat brengt mij bij vandaag de dag. Ik voel frustratie. Omdat ik iets niet in de hand heb. En dat is gevoel. It sucks. (Geïrriteerd lachje naar mezelf) Ik ben helemaal voor alles voelen en toelaten enzo, dat is toch wel de key to life kan ik zeggen. Maar dingen voelen die gekoppeld zitten aan andere mensen. Hmz, not my thing. Het triggert het idéé van afhankelijkheid wat niet echt als muziek in de oren klinkt bij een grote voorstander van ON-afhankelijkheid. That’s me. Om maar even verder te gaan op voorgaand artikel, je hart openen voor nieuwe dingen, of.. mensen, (hier moeten mensen het toch mee eens zijn, wil ik mezelf wijsmaken) dat is toch freakin challenging? Het is de balans tussen kunnen genieten van iets of iemands aanwezigheid, zonder attached te raken. Ik kan er nog even niet het goede woord voor vinden, maar ik denk dat afhankelijkheid het dichts in de buurt komt. Zoals ik in mijn vorige artikel beschreef heb ik (deels bewust en deels onbewust) een tijdje met mijn hart in de coulissen geleefd wat betreft nieuwe mensen en dat soort gevoelens. The heart wasn’t part of the show in that area. Gewoon lekker safe, geen heisa meer in mijn leven. Lekker richten op mezelf en mijn ding doen.
Wat ik overigens zeker mega mega MEGA belangrijk vind. Een periode van op jezelf zijn en niet met anderen bezig zijn maar echt inchecken bij jezelf, wie je bent, wat je wilt, wat je voelt, je eigen kracht, licht en liefde gaan ontdekken. Een fase die in mijn ogen te vaak wordt overgeslagen.
Maar goed, Jeff Goldblums: “Life will find a way” geldt voor alle gebieden. Het leven wil namelijk helemaal niet dat je met je hart op slot leeft, op geen enkel gebied. Dus krijg je de uitnodigingen, reisgenoten en bezoekers op je pad die je voorstellen om het anders te gaan doen. Ik en mijn liefde voor bewustwording, groei, leven op gevoel en persoonlijke ontwikkeling grijpen dan ook iedere kans aan die zich op een presenteerblaadje aanbiedt om weer een laagje af te pellen. Well here I am. Dus, een nieuw iemand op de stoep. Eerste hobbel: Kwetsbaar durven zijn en je hart weer durven openen. Tweede hobbel: Het risico op “afhankelijkheid” trotseren. (mijn ego kan het niet aan om het zonder “ “ te schrijven)
Wanneer ben je emotioneel afhankelijk?
Een aantal jaar geleden duikelde ik in een situatie waarin ik mentaal, emotioneel en uiteindelijk ook materieel afhankelijk was geworden van iemand buiten mijzelf. Een benarde situatie die ontstaan was vanuit oude overtuigingen en patronen die nog onbewust in mij leefden. Overtuigingen die mij vertelden dat ik iemand buiten mijzelf nodig had die mij de waarde toe zou kennen die ik in mijzelf nog niet had gevonden. Patronen die me aan stuurden vanuit onzekerheid en geen geloof in- en liefde en respect voor mezelf. Patronen die ervoor zorgde dat de overtuigingen die ergens op een onbewust laagje zaten steeds weer werden bevestigd. Patronen die me me kleiner dan klein lieten voelen, onzeker maakte, doodongelukkig, eenzaam en… afhankelijk.
Terwijl ik dit schrijf loopt het kippenvel langs mijn rug terugdenkend aan de Fiene van toen. Afhankelijkheid zit voor mij sindsdien gekoppeld aan emoties van eenzaamheid, onzekerheid, doodongelukkig zijn en kleiner dan klein zijn. Wat me gelijk brengt bij de allerkleinste Fiene van een paar jaar oud wiens vader verdween. Zonder duidelijke redenen. D’r held, beschermer en veiligheid. Weg. Ze ging het zichzelf verwijten en in de jaren erna leerde zij dat ze moest vechten, hard werken en er alles aan moest doen zodat niemand haar OOIT nog zou verlaten. Een patroon gebaseerd op een angst, waarvan de onderliggende angst-energie altijd sterker zou blijven dan de gewenste uitkomst van het patroon, namelijk niet verlaten worden. Die kleine Fiene werd ouder, kreeg vriendjes en relaties waarbij langzaam die angst-energie aan het roer kwam te staan en bevestigd werd. Ze verloor grip, niet op de relatie maar op zichzelf. Haar angst was niet direct zichtbaar voor de buitenwereld, daar had ze haar trucjes voor. Ze kwam juist dominant, hard en zelfverzekerd over. Maar van binnen heerste er angst en onzekerheid. Afhankelijk van haar harnas en van de bronnen buiten haar die haar liefde en waarde zouden toekennen.
Emotioneel onafhankelijk
Ik ben nu 34 en het voelt als een vorig leven als ik terugdenk aan de Fiene van toen. Geen haar op mijn hoofd die zich ooit nog in een dergelijke situatie zou werken én geen haar op mijn hoofd die het idee nog heeft dat ze elders haar liefde en goedkeuring vandaan moet halen.
Toch zijn er restantjes van haar achtergebleven. Restantjes die er nu juist voor zorgen dat ik neig naar de veiligheid van het alleen zijn en die het toelaten van gevoelens blokkeren. Restantjes die me herinneren aan de eenzaamheid, onzekerheid en angst die voort kwamen uit die emotionele afhankelijkheid en me herinneren aan de bevestiging van het feit.. dat ook hij of zij weer bij je weg zal gaan. Restantjes die ervoor zorgen dat ik VER uit de buurt wil blijven van afhankelijkheid. Het stimuleert me enorm om alles zelf te willen doen en kunnen (wat soms best handig is), alles alleen te willen doen en vooral niemand nodig te hebben. Die houding heeft me ver gebracht, sterk gemaakt, zelfverzekerd gemaakt en mentaal, emotioneel en financieel onafhankelijk gemaakt, ik KAN alles ook zelf en alleen. Maar mijn hart fluistert nu..
Is dat echt wat je wilt?
To be continued.. Vervolg lezen? Lees hem hier
