Of het nu om schrijven gaat, of mijn yoga opleiding. Het zijn allebei dingen waar ik mega veel van houd, maar tóch ervaar ik er soms een haat-liefde verhouding mee. Een collegaatje benoemde het van de week ook en cursisten op mijn werk herkende zich erin. Het leren van iets nieuws, of het begaan van een nieuw pad en gebied.. het levert soms ook nadat je de keuze hebt gemaakt om het nieuwe gebied te gaan verkennen, weerstand op!
Afgelopen weekend was mijn eerste yoga weekend. Vrijdag was dag één, ik ging er met mega veel zin heen, en gedurende dag vond ik dingen irritant worden. De docent, de oefeningen.. argh.. Ik vond mezelf wel grappig en on the inside sprak ik mezelf toe, “ga je lekker meid?!”
Nadat mijn collega haar haat-liefde verhouding benoemde en ik andere cursisten er ook mee zag worstelen stond ik er even bij stil. Wat is die irritatie eigenlijk? Voor mezelf weet ik, ik wil alles kunnen. Dan wordt het spelletje leuk in mijn hoofd. Het leerproces, vind ik lastig. De confrontatie met iets nog niet te kunnen roept wat subtiele ego tafereeltjes op, die zich dan vertalen naar irritatie, bijvoorbeeld naar de ´te veel pratende docent´. Offcourse, het heeft geen bal met haar te maken. Maar alles met mij die alles gelijk wil kunnen én perfect en als-de-beste als het kan graag. Super vermoeiend wel zo’n instelling. Ik neem mezelf dan ook niet al te serieus als ik me op mijn yogamatje begin te frustreren. Het is gelijk één van de “regels” van het achtvoudige yogapad. Geweldloosheid, uiteraard naar de mensen en wereld om je heen, maar misschien nog wel belangrijker en vaak ongemerkt, geen geweld naar jezélf. Die irritatie die naar boven komt en zich vertaald naar in dit geval de yoga docent. Begint al een seconde eerder met irritatie naar mezelf. “Je doet het niet goed, doe het is beter, jemig, muts, je bent echt stom, dom en een aanfluiting’. Het ego houdt er niet van zo over zichzelf te praten dus.. schakelen we gauw over naar het projecteren op iets of iemand buiten onszelf.
A little flashback
Ik zie mezelf nog als een klein meisje zitten. Als jongste van drie, met twee oudere broers boven je, ben je gek genoeg vaak het minst goed in iets. Of dat nou boogschieten op vakantie is, die boog was groter dan ik zelf, bowlen, come on, mijn vingers kwamen niet eens bij de gaten in zo’n bal, of het na tekenen van een Mollenmania mol… Oke, die laatste zou nog altijd een struggle zijn, zij zijn mega goed in tekenen. Ik, ehh, niet.
Anyway! Mijn kleine Fientje die ergens altijd meereist in het dagelijkse leven laat zich gelijk weer horen als ik iets NOG NIET kan. Het roept dan gevoel op van wel willen, maar nog niet kunnen. Een stukje onmacht dat zich vertaald naar vervelende gedachten als ‘je kunt het toch niet’, je gaat dit nooit leren, je gaat nooit zo goed zijn als hen. Well.. als ik mezelf altijd meet aan 2 oudere broers.. Wordt het inderdaad een ingewikkelde toestand! Een ingewikkelde toestand die me uit het moment haalt en uit mijn grote volwassen ik brein die het relativeringsvermogen heeft waardoor ze zichzelf kan vertellen; Leren kost tijd, ergens goed in worden, kost tijd. Iets gaan beheersen, vraagt oefening en toewijding.. en dat gaat je gewoon lukken.
De reden dat ik mezelf niet te serieus nam op mijn yogamatje, is omdat ik dit stukje van mezelf ken. ‘s Avonds thuis kon ik er even aandacht aan geven en het als het ware ‘weg laten vloeien’. Er ontstond weer meer openheid en zachtheid naar mezelf. Wat ik tegen mezelf zei, en daarmee tegen ieder ander die iets nieuws wil leren;
Geef jezelf tijd, wees lief voor jezelf, geniet van ieder mini stapje. Gister was je niet waar je vandaag alweer bent. Je hoeft niet perfect te zijn, je hoeft niet alles in één keer te kunnen. Je hoeft alleen maar plezier te maken in en met de oefening. Het maken van fouten bestaat eigenlijk niet als je aan het leren bent, het is oefenen. Het hele leven is een oefening, want in the end… doen we altijd maar wat! We denken te doen wat goed is, wat nodig is.. But who knows.. Het gaat enkel om één ding, geniet je van het proces? Van het leren? Van het groeien? Van het doen waar je mee bezig bent? Maakt het je blij? Gemotiveerd? En stimuleert het je om door te blijven gaan en beter te willen worden? Niet omdat je versie van vandaag niet goed genoeg is, niet omdat je beter wilt zijn dan de rest, niet omdat je perfectie nastreeft. Maar omdat je geniet van het proces, geniet van de oefening, geniet van je bezigheid en activiteit. Dan ontstaat jouw versie van wat perfect is voor jou, vanzelf.
Het leven.. is één grote oefening, een eindeloos spel met constant nieuwe werelden, nieuwe levels en nieuwe uitdagingen om te mogen ontdekken, ontplooien en verkennen. Wordt alles daar niet veel leuker van?
Ik ga weer verder spelen.
