Ik ontmoette een tijdje geleden iemand met wie ik een instant connectie had, een klik waarvan je voelt.. wij ´moeten´ iets met elkaar. Sowieso geloof ik, of course, dat iedereen die je ontmoet en alles wat op je pad komt daar met een reden verschijnt. Het zijn lessen, fijne of intense, het zijn uitnodigingen om uit je comfort zone te stappen, kansen tot groei en ontwikkeling, geluksmomentjes brengers die je JOY meter nog verder vullen, zielemaatjes die je inspireren, die je plezier komen brengen en hun vorm van liefde komen geven. Ook geloof ik dat álles klopt en precies hetgeen is wat er op dat pad moet verschijnen. Mocht je er niet blij mee zijn, ligt er een leuke uitdaging want, wat wil het je vertellen? Waarom komt het op je pad? En vooral, wat in jezelf heeft ervoor gezorgd dat je het hebt aangetrokken? Yes, het kan confronterend zijn, maar je bent een magneet. Alles wat je aantrekt is iets waarin je zelf gelooft, iets dat je onbewust uitzend en hebt gecreëerd. Wil je de confrontatie vermijden, zal hij alleen maar harder op je deur gaan bonzen. Want lessen blijven bij je terugkomen, steeds stelliger en fanatieker totdat je ze geleerd hebt.
Lessen om je hart te helen
Wanneer er zo’n fijne ontmoeting op mijn pad verschijnt vind ik dat heerlijk, niet alleen, omdat het heel leuk is om een nieuw openminded iemand te leren kennen. Maar ook door de uitnodiging die ik erdoor krijg weer laagjes van mezelf af te pellen die me wellicht onbewust nog beperken. Welke belemmeringen, blokkades en overtuigingen haalt een nieuw contact of een nieuwe situatie in je naar boven? Deze laagjes zijn er kennelijk aan toe om aan het licht te komen en losgelaten te worden. Want ook al ga je lekker en voel je je top, er zullen laagjes tevoorschijn komen waarvan je dacht goddammmmn ik dacht hier vanaf te zijn. JUIST wanneer er iets nieuws op je pad verschijnt kom je die shizzle tegen. Life is one big journey waarin je jezelf steeds verder kunt ontvouwen, je hart steeds verder heelt, je meer en meer jezelf wordt en steeds meer kunt genieten.. van gewoon lekker jezelf zijn!
Moeite met kwetsbaar zijn?
Gister was zo’n momentje dat ik dacht AHA! Dit energieke, openminded en sprankelende mens dat ik ontmoette is muzikaal, zingt en speelt gitaar. Muziek is in mijn ogen iets dat direct gekoppeld zit aan emotie en gevoel, een nummer gezongen vanuit het hart geeft je instant kippenvel. We all know that. Het bespelen van een gitaar is dan nog safe, je kunt je, letterlijk, verschuilen achter het instrument. Maar zingen.. Ik denk dat er niets puurder en gevoeliger is dan dat, het is een vorm van expressie met een bijzonder kwetsbaar randje, dat bewondering oproept bij degene voor wie het een uitdaging is om überhaupt kwetsbaar te durven zijn. En dan heb ik het over mezelf, it’s me, ik voelde die bewondering. Kwetsbaarheid is namelijk niet mijn eerste go-to. (Ik begin hardop te lachen wanneer ik dit schrijf) Nee, kwetsbaar zijn is niet zo mijn ding. Bij dreigende kwetsbaarheid (lacht weer) pak ik er liever een scala aan tools bij, die ik altijd bij de hand heb. Mijn go-to is dan eerder, afleiden, zorgen dat de focus wordt verlegd en het onderwerp verandert, verharden naar de ander uit zelfbescherming, iets kleiner maken, grapjes gaan maken en de lolbroek uithangen, mezelf afsluiten, weggaan en… Get the hell out of the heat!
Letterlijk na het schrijven van de vorige alinea, bedacht mijn hoofd dat dit wel een moment is voor wat scrollen door social media. Grappig hoofd, dat plan heb ik even geparkeerd, maar dit laat mooi zien hoe het brein werkt. Het wil wegblijven bij potentieel gevaar. En dat gevaar kan ook in de vorm zijn van emotie, gevoel en dus.. kwetsbaarheid. Door het schrijven óver kwetsbaarheid wordt dat juist opgeroepen, ik kies ervoor het ongemak in te gaan in plaats van mijn go-to lijstje erbij te pakken en erbij weg te blijven. Ik realiseer mij dat dit niet voor iedereen een even groot issue is, maar ook voor een mega grote groep wel. Voor diegene die altijd sterk heeft moeten zijn, veel te vroeg ‘volwassen’ moest worden en voor anderen moest zorgen. Voor degene voor wie er weinig tot geen ruimte werd gelaten als kind. Wiens behoeften er niet toe deden en niet werden vervuld, behoeften als liefde, aandacht, zorg, veiligheid en bescherming. Wie op latere leeftijd hartenpijn, rouw en verlies heeft moeten doorstaan. Wanneer je ergens in je leven hebt geleerd je hart te sluiten en hebt besloten dat sterk zijn, verantwoordelijkheid nemen en onafhankelijk zijn de beste oplossing was.. is dit wellicht herkenbaar.
Als je hart gesloten is
Door, uit zelfbescherming, je hart op slot te zetten en uit de buurt te blijven van kwetsbaarheid, blokkeert de energie in je lichaam en vooral: de energie van je hart. Met een blokkade op je hart, blokkeer je het leven dat voor je bedoeld is en de mensen, ervaringen, ontmoetingen en kansen die voor jou bedoeld zijn en op je liggen te wachten. We hebben het nódig dat de energie kan stromen, dat het hart open staat, dat we kunnen voelen wat we voelen. Zodat al die mooie dingen in vrijheid kunnen komen en gaan. So it’s time to face this unknown fear. Dat zeg ik tegen al die sterke mensen out there en tegen mezelf.
Mijn hart helen
Dit nieuwe sprankelende mens dat op mijn pad verscheen nodigt me daar, zonder dat diegene het weet, toe uit. Gooi dat hart open, vertrouw, geniet, ontspan, laat los… zing! en laat naar je toe komen wat naar je toe wil komen. Niet alleen in de safe zones, waar je “controle” over denkt te hebben, maar juist op nog onbegane en onbekende vlaktes. Voel de verwarring, de weerstand of verkramping, de fysieke spanning die het oproept wanneer er iets in je wordt geraakt, of, wanneer er iets is dat geraakt DREIGT te worden, wordt je bewust van het “weg willen rennen bij dreigende kwetsbaarheid”.. En kijk de dreiging aan, laat het op je afkomen en ervaar.. voel.. Is het écht zo erg?
Wanneer ik mijn ogen sluit en de méga spanning en verharding in mijn borst voel, lijkt dat eerst, ofcourse, wel zo, maar ik blijf erbij. De herinneringen schieten door mij heen, het verliezen van hetgeen waar ik het meest van houd, de pijn, rouw, het gemis, verdriet en letterlijk.. de fysieke pijn van losgerukt worden van een fysieke vorm van liefde die lang bij me is geweest. Twig, mijn alles, ik voel het litteken op mijn hart, het is een gouden lijntje geworden dat me in dit moment enkel herinnert aan de pijn. De pijn die ervoor zorgde dat ik mijn hart op slot zette. Onbewust besloot ik; nooit meer sluit ik iets in mijn hart, nooit meer wil ik dit voelen. Ik koester wat ik had, dat in energie nog voelbaar is, maar fysiek bij mij vandaan. De angst voor die plotse onwerkelijke ervaring maakt dat ik mij afsluit voor iedere potentiële dreiging van.. hartenpijn.
Je hart weer durven te openen
Nu, terwijl er subtiel iemand op mijn deur klopt met een hart zo open, warm en onbevangen, kan ik niet meer om de weerspiegeling van mijn eigen hart en emotionele-zelfbescherming-trucjes heen kijken. Ik zie de stenen muur om het kasteel van mijn hart, met sloten, een gracht, ophaalbrug en voor de zekerheid nog ergens een draak om de boel te beveiligen. “Oh my.. Hoe doe je dit?” Vraag ik mijzelf af.
Door de angst los te laten en de blik met een tunnelvisie op de pijn te verruimen. Het litteken is een herinnering, een ervaring, een levensles en een bewijs, zou ik het willen noemen, van wat liefde is. Het bewijs van de meest pure vorm van liefde en ik had het voor geen goud willen missen. Zij leerde mij wat liefde is, zij leerde mij het onvoorwaardelijke gevoel te ontvangen en geven, het zacht zijn, het open zijn, het grenzeloze, het vrij van verwachtingen, het pure, altijd aanwezige en allesomvattende. Het werd voelbaar en een onderdeel van mij. Vanaf dat ik haar zag maakte ze een mega sprong mijn toen nog onbevreesde hart in en is er nooit meer uitgegaan. In de jaren erna heb ik mogen ervaren hoe tijdloos liefde is, dat liefde niet afhankelijk is van vorm of aanwezigheid. Maar dat liefde er gewoon is, waar en wanneer, liefde is er altijd en je hebt er altijd toegang toe. Het zit in mezelf, in onszelf. We ZIJN liefde met laagjes van mens-zijn, (of dier-zijn) gedragingen, karaktertrekken, interesses, gewoontes, fysieke vormen en materie eromheen.
Tot op dit moment realiseerde ik mij niet dat ik die rijkdom aan gevoelens en al dat moois op slot heb gezet, toegekend aan ‘toen’, het was een gevoel geworden waarbij ik nog kon inchecken wanneer ik wilde en dat voelde heerlijk, maar ik sloot mij af van iedere nieuwe potentiële externe bron die dit gevoel op zou kunnen oproepen. Hoe verstikt zal de liefde zich voelen met die sloten, grachten en een draak om haar in dat kasteel te houden? Liefde wil vloeien, liefde wil stromen.. Liefde wil dat je haar vertrouwt, je hart wil dat je haar vertrouwt. Zij verzekert je van een bron van energie, liefde en geluk wanneer je alle remmingen die je erop hebt gezet durft los te laten,
Leven met een open hart
Oke, lief hart. The point is clear. Gedroogde tranen door de herinneringen, pijn en angst die los kwamen, een opgelucht gevoel, een glimlach op mijn gezicht, verzachtte schouders.. De spanning in mijn borst maakt ruimte voor een diepe ademteug en ontspanning.
Mijn ego vind het maar niks dat ik steeds weer de keuze maak om naar mijn hart te luisteren en dat ongemak in te gaan. Maar mijn leven, mijn blijheid meter en… mijn hart, zijn er dankbaar voor.
Op welk gebied mag jij kwetsbaarder zijn? Opener zijn? En je hart meer openen?
Try it, dare it, it’s worth it. Pinky promise.
Liefs,
