Dit was hoe ik me voelde de afgelopen tijd, eigenlijk sinds het ongeluk; Ik kwam in een enorme golf terecht, zo een die hoger en hoger wordt en langzaam verandert in een tunnel, een ‘tube’ in surf termen, waar een surfer doorheen glijdt. Ik zat vrij lang in die tunnel en had geen idee waar die me heen ging brengen. Misschien heb ik er zelfs wel tegen gevochten waar die me brengen wilde, want ik wilde dat het bleef -of weer ging worden- zoals het was. Maarja, een surfer op z’n surfboardje heeft ook weinig te zeggen over de grootte en duur van de golf en teruggaan wanneer je eenmaal op en in die kolkende golf zit is, ook geen optie.
Ride that wave nou maar..
Dus gaf ik me over en ging ik de weg die voor me vrij leek te worden gemaakt. Blijven op de plek waar ik was voelde als stagnatie en verder gaan op die vrijgemaakte weg voelde als stroming, als energie.. Wat gelijk het antwoord is op de vraag; wat moet ik? Wat wil ik? Go with the flow, volg de route die energie geeft, nieuwsgierigheid oproept en zin.
Ik zit al een paar weken op die weg en het oude weekt steeds verder los. Ik sloeg vanmorgen een boek open vol honden wijsheden en de tekst vertelde mij; “Kijk niet achterom. Verheug je op het nieuwe dat voor je ligt”. En dat omvat precies waar ik nu ben in het proces van verandering, loslaten, afsluiten en verdergaan. Ik wilde schrijven ‘opnieuw beginnen’, en ondanks dat ik zeker aan een nieuw hoofdstuk begonnen ben, begin je nooit echt opnieuw. Die vorige hoofdstukken brachten je waar je nu bent. Ze hadden allemaal wel iets bijzonders, moois, lelijks, memorabels. Ik neem de pareltjes van herinneringen mee. Wanneer ik terugdenk aan de momenten op mijn balkon, uitkijkend over “mijn park” en het water richting de stad, volgt er als vanzelf een dankbare en diepe zucht..
Ja, het was heerlijk daar, wat heb ik genoten. En nu is het tijd voor het volgende, een plek niet op vijf hoog maar aan de grond, met een hele grote parkeerplek recht voor mijn deur, op eigen grond, een heerlijke tuin en een omgeving vol ruimte, rust en natuur. Ik bof maar weer.. Je denkt soms te weten waar je voor kiest, je denkt soms te weten wat je kunt verwachten, maar eigenlijk is dat maar een illusie, toch?
Je begint ergens aan, je stapt ergens in met een gevoel. Een gevoel dat die keuze de juiste is, een gevoel van een belofte, een belofte aan iets moois, iets wat weer beter aansluit bij wie je bent geworden en zal worden in dit nieuwe hoofdstuk. Hoe dat er precies uitziet zal dag voor dag zichtbaarder worden.
Oja en die grote parkeerplaats.. ja, daarover later meer.
Liefs,
