Iets wat ik jaren geleden al met koeienletters op mijn visionboard plakte, opnieuw beginnen. Met een totale schone lei en met een nieuwe versie van mezelf weer iets opbouwen, ontdaan van oude lagen, patronen, gewoontes en gedachten. Ontdaan van oude motivaties die geworteld waren in een bodem van angst en “niet goed genoeg zijn”. Een bodem die mij vertelde dat ik altijd heel hard mijn best moest doen, moest presteren en dat ik externe zaken nodig had om van waarde te zijn. Een bodem die mij uitputte, overspoelde met angsten, eenzaamheid en uiteindelijk een burn out en depressie. En ook een bodem die mij eenmaal daar in dat zwarte gat mijn levenslust en richting ontnam. Wat vond ik nou echt leuk? Wat wilde ik nou eigenlijk doen? Vragen die me bewust en onbewust heel lang bezig hebben gehouden.
Zwemmen in je schaduw
Die duistere en donkere hoofdstukken waarin we worden uitgedaagd met de vragen; Wil je echt? Kun je dit? Blijf je liggen of ga je staan? Pak je de teugels op? Of laat je de schouders hangen? Verdrink je in je eigen schaduw of begin je met zwemmen? Zwemmen door de donkere dieptes; die lagen van je ziel waar je liever bij vandaan blijft. Durf je ze aan te kijken? Om vervolgens als herboren op te kunnen staan? Het zijn die donkere dagen, momenten of periodes waar we doorheen mogen zonder onszelf af te keuren en af te straffen. Het zijn juist die pittige hoofdstukken waarin we leren waar het om draait; je bent goed, precies zoals je bent met alles wat daarbij hoort. Het zijn die hoofdstukken die ons leren hoe krachtig we zijn, hoe we pijn kunnen transformeren en die ons kunnen leren van onszelf te gaan houden.
Jezelf ontdoen van ballast
Zoals mijn vader altijd al zei en wat me destijds consequent verwarring opleverde; ‘Meisje, eerst heel veel van jezelf gaan houden en dan pas de rest’. Daar maakte ik in de laatste jaren onbewust een heel project van, Project Fiene. Een project waarin ik stuk voor stuk ging schrappen wat niet meer bij me paste. Mensen met wie ik omging, relaties en vriendschappen die bestonden en voort bleven bestaan door mijn aanpassingsvermogen en please gedrag. Een omgeving waarin ik mij al jaren ‘te veel’ voelde, waar ik mijn vleugels niet uit kon slaan en niet echt mezelf kon zijn. Hobbies die tijdrovend waren en die oude overtuigingen bevestigde. Gewoontes die me in een ongezonde vicieuze cirkel hielden.
Ik schrapte alles, het was een interne make over, die zich tegelijkertijd vertaalde naar externe zaken. De woorden van mijn vader leverde geen verwarring meer op, maar kregen een praktische vorm. “Meisje, eerst heel veel van jezelf gaan houden”, kreeg een diep voelbare betekenis, een gebruiksaanwijzing dat mij leerde; aandacht geven aan álles dat aandacht vraagt… IN mijzelf. De oude gewoontes aankijken, patronen, gedachten, oud zeer, trauma en ongemak. Door het te negeren groeit het, krijgt het grip op je en gaan al die onprettige overtuigingen zich júist manifesteren in je leven. Kijk ernaar, kijk het aan en geef al dat weggestopte zeer aandacht.
Ruimte creëren in je hoofd en je leven
Terwijl ik die grote opruiming hield ontstond er ruimte. Ruimte voor de dingen die mij echt voldoening gaven en die passen bij wie ik in wezen ben. Ik ging dingen doen die het vuurtje in mij weer aanwakkerde. Niet vanuit het hoofd bedacht, maar vanuit een weg die door het hart werd vrijgemaakt. De ruis op de lijn die ervoor zorgde dat ik niet goed kon vóelen en daarom veel met mijn hoofd deed, verdween steeds verder. De weg die werd vrijgemaakt leidde mij naar nieuwe ontmoetingen met like minded mensen, een nieuwe omgeving met een woning waar ik elke dag verliefd in rondloop. De weg stuurde mij van een baan met een toxische werkgever en idem werkomgeving, naar een baan waar ik tot rust kon komen en waar al het opgewaaide zand door die eerder turbulente werkomgeving kon gaan liggen.
Delete the crap in your life
De weg leerde mij, je hóeft andermans crap niet te ondergaan en te accepteren. Je hóeft niet ‘sterk genoeg te zijn om ermee om te kunnen gaan’. Nee. Crap is Crap. Crap kost energie, je levenslust, zelfvertrouwen, ontspanning en gemoedsrust. If you’re in a crappy situation, with crappy people. Just… get the hell out of there! Ik accepteerde de crap tot ik weer een nieuw level van zelfliefde had behaald nadat er weer nieuwe lagen waren opgeschoond. Eenmaal daar wist ik niet hoe snel ik uit een crappy situatie moest komen.
Dobberend op de rust van de baan die erop volgde stuurde the universe een nieuwe uitnodiging nog dichter naar mezelf. Een baan die mij herinnerde aan wie ik was, wat er in mij zit, wat ik zélf wil en kan.
Een nieuw begin
En dat brengt mij hier, op dit ergens toch wel spannende moment; die veilige baan weer opzeggen. Om gehoor te kunnen geven aan hetgeen dat in mij leeft en het verlangen dat er al een tijdje is. Opnieuw beginnen. Na mijzelf weer op te hebben gebouwd, fysiek, mentaal, emotioneel, spiritueel.. Alle externe aspecten en nog belangrijker; mijn zelfvertrouwen. De spier die ik keer op keer trainde als ik weer een paragraaf afsloot en achter me liet. De spanning van het omslaan van de bladzijde, nog niet wetende wat er op de volgende geschreven staat, erop vertrouwend dat het verhaal alleen maar meer verdieping, plezier en inhoud zal krijgen. Het is een spanning die ik al meermaals met knikkende knieën aan ben gegaan. Van het beëindigen van verschillende relaties, tot een eerste sollicitatiegesprek na 3 jaar uit de running zijn, tot het verlaten van het dorp waar ik mijn hele leven gewoond heb, tot het loslaten van een grote liefde. Zowel grote als kleine beslissingen riepen op voorhand altijd een moment van twijfel op, gekoppeld aan de knikkende knieën die ik ervoer. Toch waagde ik steeds de sprong en vertrouwde ik er op dat dat fluisterende stemmetje ergens van binnen mij liet doen wat het juiste was.
Ook nu voel ik die knieën weer, gedachten die me vragen; komt het goed? Doe je niks doms? Kun je niet beter..? Komt dit echt wel uit je hart? Ik denk terug aan het moment een tijdje geleden waarop mijn gevoel het besluit al had genomen. Er knalde een energie door mijn lichaam dat was vervuld van blijheid, bevrijding, enthousiasme, ZIN en levenslust waaraan niet te ontkomen was. Natuurlijk gepaard met bibbers..
Maar is die cocktail van aangewakkerd vuur, bruisende energie en een vleugje angst en onzekerheid eigenlijk niet de beste richtingaanwijzer richting je goud?
