Ik heb het mijn moeder wel eens kwalijk genomen, de constante push naar zelfstandigheid. Zij was niet die moeder die brood stond te smeren ´s ochtends, dat deed je zelf. Zij ruimde je kamer niet voor je op, als je niet opruimde leefde je in de zooi. Zij bracht je niet met de auto naar school, nee je fietste 15 km door weer en wind. Een nieuwe woning werd niet geschilderd door een bedrijf, nee, dat deed zij, samen met mijn broers en ik. STOM! Vond ik dat, terwijl ik drijfnat op mijn fietsje tegen de wind in probeerde te boksen.
Helder zien
Terwijl ik vanmorgen ramen stond te zemen in de praktijkruimte worden niet alleen mijn ruiten helder, ook mijn zicht. Dat opvoeden zonder in de watten gelegd te worden, zijn de zaadjes tot volledige zelfredzaamheid en.. is de basis voor wat ik nu doe!
Ik leerde mijzelf al heel jong aan om in de te spiegel kijken wanneer ik iets zei of deed waarvan ik stiekem voelde dat het eigenlijk niet door de beugel kon. Het werd een soort geautomatiseerd systeem in mijn onbewuste, wat me gelijk liet merken, “wat je nu zegt of doet ligt niet echt in lijn met jezelf mevrouwtje”. Uiteraard kon ik dat onbewuste even negeren, maar het seintje wat gegeven was bleef altijd ergens zitten, waardoor ik er vroeg of laat toch naar moest gaan kijken. Kleine dingetjes als ´een leugentje om bestwil` lijken onschuldig, maar het vertroebelt je blik. De blik op jezelf en je eigen waarheid, alsook de blik op je eigenwaarde, het gevoel dat je over jezelf hebt en in hoeverre jij jezelf recht aan kunt kijken in de spiegel en wat je ziet en vind van het spiegelbeeld dat terugkijkt. Kleine leugentjes worden vanzelf grote leugens en hoe vaker je die seintjes negeert die aangeven dat je uit lijn handelt met je essentie, hoe moeilijker het wordt om te weten wat je essentie nou eigenlijk is, wie je nou eigenlijk bent en wat goed voelt voor JOU.
Ik leerde verantwoordelijkheid te nemen voor de door mijzelf gecreëerde chaos en zooi in mijn slaapkamer met fel roze én gele muren. Ik leerde dat een eindeloze, helse fietstocht van 20 km door een dikke storm me toch altijd weer thuis bracht, als ik maar bleef fietsen. Ik leerde dat als ik mezelf een leuk en fijn mens wilde vinden die zich goed voelde en blij en vrolijk was, ik eerlijk moest zijn naar dat spiegelbeeld.
Eerlijk is heerlijk
Dat eerlijk zijn vraagt soms van je om het ongemak aan te kijken, toegeven dat je ergens fout zat, dat je iets moeilijk vind, dat je iets niet weet, dat je op het verkeerde pad zit, dat je verdrietig bent, dat het tijd is voor verandering en/of dat je een verkeerde keus hebt gemaakt. Het vraagt om de nodige ballen en ik ben blij dat ik die heb kunnen kweken. Niks geen ‘ach je hebt het ook moeilijk’ of ‘je deed het ook niet express’ of een ander wegwuivende pleister op het ongemak waardoor je geen verantwoordelijkheid hoefde te nemen. Nee, je deed het. Punt. Met die simpele waarheid zonder doekjes erom op mijn bord, leerde ik mijzelf te kijken naar de onderliggende motivatie, zodat ik dat stukje bij de kern op kon lossen.
Ik leerde dat als ik een kamer wilde hebben waarin ik me fijn voelde, die ik mooi vond en waar ik blij mee was, ik mijn eigen rommel moest opruimen. Ik leerde daarmee niet alleen hoe ik die externe rommel op kon ruimen, meer nog leerde ik hoe ik intern moest opruimen, schoonmaken en het onkruid uit het tuintje van mijn ziel kon wieden.
En laat je leven nu precies hetzelfde zijn als die fel roze met gele kamer…
Ik hoor best wel vaak mensen zeggen dat ze ergens ontevreden over zijn. Werk, relatie, geen tijd hebben voor wat ze écht willen, over gezondheid of lichamelijke dingen etc. en vervolgens, wellicht onbewust, blijven hangen in klagen en ontevredenheid. “Ik wil wel anders, maar…” of de oorzaak van het ongenoegen wordt heel ingewikkeld en complex gemaakt. Dat is hij lang niet altijd en de oplossing deste min. De simpele vraag is, WIL je en DURF je in de spiegel kijken? Ben je blij met wat je ziet? Word je ongemakkelijk van de ogen die op je gericht zijn? Of zou je het liefst spontaan gaan huilen? Word je kwaad? Wat zou diegene in de spiegel het liefst doen? Wat heeft diegene recht te zetten? Aan te kijken? Op te lossen? Te helen?
Nooit meer twijfelen
Wat mijn heldere zicht was tijdens het ramen zemen in mijn praktijkruimte? Ik ben niet het type die enkel reiki behandelingen geeft om jezelf lekker mee in de watten te leggen. Ik help je zelfredzaam te worden in de wirwar van je emoties, in het realiseren van wat je echt graag wilt en wilt gaan doen, in het stoppen met uitstellen en beginnen met DOEN. Ik help je uitstelgedrag te doorzien en doorbreken, niet omdat ik zeg hoe, maar door je methodes te geven en te laten ervaren.
Ik geloof niet zo in een ander je struggles op laten lossen, dit is vaak een tijdelijke oplossing. Ik heb zelf ervaren hoe solide en krachtig je basis wordt als je leert hoe je je eigen struggles echt aangaat en oplost. Een basis die er gelijk voor zorgt dat je zelfvertrouwen enorm wordt vergroot, het geloof in jezelf wordt versterkt, het lijntje met je gevoel en intuïtie weer helder wordt. Deze basis zorgt ervoor dat je uit je hoofd komt, uit het eindeloze denken en twijfelen en je contact maakt met het heldere en zuivere weten diep in jezelf. De antwoorden die je zoekt zijn al aanwezig, je hoeft jezelf er enkel voor te openen en erop af te stemmen.
Je kunt dit allemaal zelf en ik ben er om je de handvaten én een duwtje in de rug te geven.
Liefs,
