Omgeven met bomen, zingende vogeltjes en andere zacht kwetterende soortgenootjes, in een zachte, door bomen gevormde schaduw, zit ik. Met naast mij mijn hondje, die ligt te genieten van het buiten zijn. Met haar staartje omhoog, rollend door iets waarvan ik straks ga ontdekken hoe vies het bleek te zijn, af en toe springend naar een voorbij zoemend insect, spelend met een vlieg, of kauwend op een takje.
Ik kijk eens om mij heen, zie een vlinder van boom naar boom dwarrelen met onder haar een merel. Fris hoppend door het gras op zoek naar een volgende maaltje. Een andere vlinder duikt op, vlak voor mijn neus en vertrekt richting moestuin. Dat snap ik wel. Daar is veel lekkers te vinden. Zachtjes hoor ik de wind, de bladeren maken een rustgevend zacht suizend geluid. Een fris briesje raakt mijn huid. Heerlijk. Een fietser zoeft voorbij op zijn ebike, in de verte hoor ik iets aankomen. Een auto die van A naar B gaat en ergens zijn bestemming zal behalen. Ik zit hier. In stilte, in de rust, de wereld om mij heen te aanschouwen. In het gezelschap van de merel, die door het gras blijft hupsen in het volle vertrouwen dat hij iets lekkers gaat vinden.
Hij zal wel blij zijn met het hekje om de tuin, waardoor er minder katten in zijn territorium komen. Geluksvogeltje die Merel. Eigenlijk zijn we dat allemaal. Geluksvogels. Het is bijzonder hoe we onszelf hebben afgeleerd om dat simpelweg te kunnen ervaren. Geluksvogels die in een wereld opgroeien die hen vertelt wat er allemaal eerst bereikt, gedaan en gepresteerd moet worden, om in de buurt te komen van een gelukkige staat van zijn. Geluksvogels in een ongelukkige wereld zou je kunnen zeggen.
Ik kijk om me heen en zie dat het mereltje er vandoor is. Hij zal wel denken, genoeg inspiratie voor jou mevrouwtje op je tikkende toetsenbord. Ik ga m’n leven leven. Adieu. Dank mereltje. Voor je het weet is het moment voorbij blijkt maar weer, dus blijf nou maar in het moment geluksvogel. Ik kijk om me heen om me weer even gewaar te worden van het mooie wereldje dat mij omringd. Ik kijk omhoog en zie de hemelsblauwe lucht die de achtergrond vormt voor de donkergroene boomtoppen. Daar waar de zon door de bladeren heen straalt, lichten de bladeren op, het lijkt wel of je er doorheen kunt kijken. De stevige takken, de begroeide stammen, het is een mooi schilderij waarin ik mij begeef en overal waar ik kijk is het anders. Het leeft, het ademt, er is ruimte.
Ik snap dat Mereltje wel dat ze dit als huis en thuis kiest. Deze wereld waar geen ruis is, geen drukte of haastende mensen, auto’s, verkeer, mentale onrust en afleiding of anderszins aangeleerde maatschappelijk nonsens. Gewoon de zuivere wereld zoals die ooit bedoeld was.
En daarom zijn we geluksvogels, omdat we hier leven. We mogen het alleen opnieuw leren, dat leven op deze plek. Dat geluk zit ergens diep binnen in ons verstopt, onder al die laagjes van conditioneringen die het mens-zijn met zich meebrengt. Ik word stil en adem nog eens bewust in en lekker lang uit, ik voel me nog wat verder mijn stoel in zakken, mijn vingers bewegen over het toetsenbord met mijn blik op het groen om mij heen.
Die conditioneringen, als er toch een knop was waarmee we die allemaal in één keer konden resetten.. Nouja, hier zo, zittend omringd met al dat groen, de vlinders, vogels en mijn hondje.. kom ik al aardig dicht in de buurt van zo’n reset.
Liefs,
