Een maand geleden postte ik mijn website. Nu, een maand later heb ik geen artikel meer uit mijn vingers gekregen. Ik stelde het uit, voelde geen inspiratie, ik kwam er niet toe en vooral ik zétte mezelf er niet toe onder het motto; ‘ik voel het niet’. Voordat ik mijn website had gedeeld schreef ik consequent. Maar toen wel met de kennis; er is toch niemand die het ziet. Het was veilig en er waren weinig tot geen redenen om belemmeringen te voelen om mijn hart op de tong te dragen. Nu weet ik dat wat ik deel ook gezien en gelezen wordt. Ik krijg reacties en mensen kunnen er wat van vinden. Dus ging ik op slot, onbewust. Nu, ga ik, samen met jou die dit leest ván slot.
Blokkade opsporen
1 Januari deelde ik mijn website. En zonder dat ik het doorhad ontstond er daarna een dichte mist in mijn hoofd en een slot op mijn gedachten en inspiratie. Er ging een slot op wat ik te zeggen had en het voelde alsof er een strop om mijn keel geklemd zat. “Hou je mond maar, hou je maar gedeisd” was wat de strop mij wilde zeggen. Terwijl ik dit schrijf, springt er een beeld in mijn gedachten. Een spook uit het verleden noem ik het maar even. Enthousiast en omringd met een groep meiden zit ik aan de keukentafel van iemand uit de vriendengroep van mijn toenmalige vriend. Ik ben aan het woord en vertel enthousiast een verhaal, uitbundig zoals ik ben, met handgebaren en oké, soms een ietwat luide stem. De meiden om mij heen luisteren en lachen. Uit het niets sist hij -het spook- me toe ‘wat zit jij nou populair te doen dan’.
Blokkade erkennen en de emotie doorvoelen
Het voelt alsof ik in mijn buik geslagen word, ik sla achter in mijn stoel en ben stil, ik voel ongemak en schaamte. Kijk hem aan, zie een kille blik en ik voel me uit het veld geslagen. Toen nog op een enorm roze wolk van verliefdheid zag ik dit niet aankomen. Hij was toch leuk, net zo enthousiast als ik en trots op mij en op wie ik was? Ik begreep het niet, waar kwam dit vandaan, hoe kun je je vriendin zo openlijk aanvallen? Waarom laat je mij niet gewoon mijzelf zijn? Nu terugkijkend, vraag ik mijzelf af; was ik mijzelf? Of verschool ik mijzelf toen achter een masker om mijn onzekerheid maar niet te laten blijken? Nu weet ik, dat dat meisje aan die tafel diep van binnen onzeker was. Maar dat maskeerde ik door altijd haantje de voorste te zijn, met een luide stem en vol energie deed ik mijn verhaal wel. Misschien zag hij het. Ik weet het wel zeker, hij was precies hetzelfde. Onze partners en relaties kiezen we niets voor niets, het zijn boodschappers. Soms vol liefde, soms vol lessen. Hij behoorde tot de laatste en de les die hij me deze avond duidelijk wilde maken; HIJ was het haantje, niet ik. En iedereen weet dat 2 haantjes niet werkt. En dat liet hij me weten. Subtiel, verfijnd en an public.
Patroon herkennen
Een opstapeling van soortgelijke ‘correcties’, een paar jaar aan een stuk maakte dat ik mijn eigen stem verloor. Het gevoel van openlijk mezelf kunnen zijn. Een gevoel dat essentieel is wanneer je de behoefte voelt om je uit te spreken en je kijk op dingen te delen. Dus nam dat oude trucje van laagjes om je heen bouwen en maskers opzetten het voor de zekerheid over. Ik wilde onbewust de stiekeme onzekerheid stillen rondom het mijzelf zo openlijk uitspreken via mijn schrijfsels. Het platform, de inhoud, de gekozen uitstraling en titels, het moest een soort total package zijn, zodat nérgens iets op aan te merken is en het een beetje aanzien en bewondering -en dus een veilige afstand- creëert. Allemaal bouwsteentjes van een onrealistisch podium of voetstuk dat mij onschendbaar zou moeten maken voor kritieken en mentale klappen waaraan mijn onbewuste gewend was geraakt op de momenten waarop ik mijzelf uitsprak. Oude trucjes en oude maniertjes die als een soort schild zouden moeten werken en mij veilig zouden moeten stellen.
Blokkade opheffen en loslaten
Maar MIJ voelt zich niet veilig en fijn achter muren, maskers en schilden. MIJ voelt zich fijn in openheid, dienstbaarheid en oprechtheid. Ik voel de behoefte meer openheid te creëren en kennis te delen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, in harmonie leven met jezelf en alles om je heen, over zelfheling en emotionele onafhankelijkheid wat aan de basis ligt van het laten oplossen van héél veel mentaal, emotioneel en fysiek leed.
Wat mij bij mijn allergrootste hartenwens brengt, het bewustzijn verhogen en daardoor het drastisch verminderen van ongeluk, pijn, eenzaamheid, verdriet en angst in (liefdes)relaties, families en gezinnen. Dat is wel heel ambitieus Fiene, hoe dan? Door mijn inzichten te delen en zo inzicht te creëren. Inzicht in jezelf. Inzicht in je pijn, je leegtes en onvervulde verlangens en de gaten die er zijn geslagen in je vertrouwen, eigenwaarde en zelfcompassie. De afstand die er is ontstaan tussen jou en je kern genaamd liefde. Inzicht door onszelf te leren kennen, hoe onze gedachten, gevoelens verpakt als fysieke sensaties en emoties, ons de weg wijzen en een verhaal vertellen.
Van slot – weer in verbinding
De mist in mijn hoofd en de strop op mijn nek namen mij mee terug in de tijd naar dat moment aan die keukentafel en de vele momenten erna. Waardoor er een smet was gekomen in de vorm van schaamte, ongemak en wantrouwen op mijzelf uitspreken en mijzelf ZIJN. Door de verbinding met mezelf weer te maken, weer te voelen wie ik ben en wat voor mij klopt kunnen de harnassen, muren, lagen en schilden, samen met het spook, weer retour afzender.
Mijn pad is er één met vele meters achter me en nog vele voor me. Ik neem een ieder die zich erdoor aangetrokken voelt mee op dit pad, vol overwinningen, vreugde, te overwinnen obstakels en lessen. Laat dit een gids zijn, een bad van herkenning of een zee van inspiratie en motivatie. Mijn belofte? Geen maskers, geen schilden en geen show. Gewoon ik, Fiene, eigenzinnig, een open boek, schrijvend vanuit haar hart, zonder sloten, die haar lessen en inzichten deelt middels haar ervaringen waarmee ze jou graag bereikt, raakt en misschien wel een stukje opent en inspireert.
Liefs,
