Soms verlang je er zo naar en als ze dan ineens op de stoep staan denk je, help! Veranderingen. Ik vind ze leuk maar ook roepen ze een soort gevoel op in mijn maag alsof ik me in een achtbaan bevind, vlak voor de vrije val die daarbovenaan die takelbaan onherroepelijk gaat volgen. Al maanden zat ik op die takelbaan. En nu eenmaal boven, vlak voor die vrije val komt er een scala aan gevoelens voorbij, waaronder; rouw. Rouw om wat geweest is en wat kennelijk afgesloten mag worden. Rouw om wie je was, nog niet wetende wie je wordt. Rouw om waar je was, nog niet wetende waar je gaat. Rouw om stukjes in jezelf die ooit geleefd wilde worden en nu geleefd zijn.
Afsluiting. Die hoofdstukken heb je gehad, op naar het volgende. Wat is het volgende? Het volgende waar je al tijden over nadenkt, droomt en fantaseert. Het volgende waar delen verwachtingsvol van zijn ingekleurd en delen nog blanco zijn. Die delen, juist die blanco delen, roepen angst op op die momenten van verandering. Ja maar….
En als ik dat oude loslaat, ga ik het niet missen? Is het wel klaar? Wat als ik spijt krijg? Wat als ik terug wil, terug is geen optie meer. Nouja, niet meer precies terug. Maar is terug ooit een goed idee? Als je met je auto verkeerd rijdt misschien, dan moet je terug. Maar ook dan is de bestemming altijd ook te bereiken via een andere weg. Weer kom ik bij die rouw, het is geen angst voor spijt, het is rouw verpakt in spijt en twijfel. “Wat als..”
Loslaten lijkt voor de één eenvoudig, voor de ander een wereldse klus. Maar ik denk dat iedereen op een bepaald vlak wel struggelt met loslaten. Of het nou een persoon is, een relatie, spullen, gewoontes, een veilige baan, het veilige bekende, hoop, verwachting of een droom. Ik laat de laatste tijd vrij veel los. Plannen die ik had, die deels vanuit mijn hoofd gevormd waren. Houvast in veel verschillende vormen, strenge eisen en verwachtingen. Het zijn allemaal zaken die zijn ontstaan en gecreëerd vanuit het hoofd. Wanneer je in de overgang zit naar leven vanuit je hart, in vertrouwen, in overgave en in flow, is er geen reden meer tot vasthouden, of in sommige gevallen zelfs vastklampen. In dat hart gevoel is er een soort weten wat goed is, een helder weten dat zeker weet dat het goed is wat je wilt en gaat doen. Ook al lijkt het super onlogisch of onzeker. Soms voel je het gewoon. Dit is het.
Maar wat kan het angst inboezemen en onzekerheid oproepen. Een soort heimwee gevoelens naar toen. Toen er nog geen sprake was van verandering, alleen een stille wens. Een wens, ook die in stilte, wordt naar geluisterd. Wensen komen ergens vandaan waar je hoofd eigenlijk niet bij kan. Als die wensen dan vervuld lijken te gaan worden, vraagt dat van je om mee te bewegen, mee te veranderen en los te laten. Dat is de vraag en de vrije wil die bij het antwoord op je wensen om de hoek komt kijken;
Ben je bereid om de veranderingen aan te gaan die het vervullen van die grote wens van je vraagt?
Liefs,
F