Zou het niet tof zijn als er net als in de Super Mario spellen van vroeger aan het einde van een wereld een vlaggenmast staat die aangeeft; je hebt het gehaald, op naar een volgend level! We rollen de dagen door, de weken, hoofdstukken en fases van ons leven die soms gekenmerkt worden door de tijd van ´die baan´, ´die relatie´of ´die woonplek´. Soms is er een conflict, crisis of situatie buiten jezelf die plots het einde van een tijdperk inluidt. Maar wat als dat niet zo is? Wat als er gewoon een sluimerend gevoel is van “hmmm, misschien ben ik wel toe aan iets anders?” Maar ondertussen ben je eigenlijk ook nog wel content met hoe het is. Content, niet in extase, geïnspireerd of helemaal op je plek, maar content.
Wanneer is content zijn niet meer genoeg? Wanneer is het tijd om in beweging te komen, die figuurlijke duikplank op te lopen en de sprong te wagen?
Ik bevind me op zo’n plek waarop er nieuwe mogelijkheden zijn ontstaan, die nieuwe wegen begaanbaar maken. Wegen waarvan ik best nieuwsgierig ben, waar ze me heel zullen leiden. Maar die wegen betekenen ook het einde van iets. Het einde van een fase, een periode. En periodes zitten gekoppeld aan gevoelens, emoties en soms ook ego gerelateerde zaken. Zo overweeg ik het huis waarin ik woon in te ruilen voor iets anders. Dit huis, een fantastische plek die helemaal paste bij de afgelopen jaren, heeft me geholpen in het proces van weer in mijn kracht komen. Dit huis stond me bij in het vinden van een nieuwe weg, ze liet me weer geloven in mijn eigenheid en ze deed mijn zelfvertrouwen weer groeien. Ook was ze het toneel waarop ik de strijd leverde van het revalideren en herstellen van een vrij intens auto ongeluk.
Maar ook… gaf ze me een waanzinnig uitzicht, iedere dag weer. In de ochtend wanneer ik mijn gordijnen open schoof en ‘s avonds, als de zon langzaam onder ging en de meest waanzinnige taferelen liet zien. Nooit eerder had ik er echt bij stil gestaan, nooit eerder had ik er aandacht voor gehad. Nooit eerder had ik gezien hoe mooi de lucht kan zijn. Het vroege voorjaar was mijn favoriet, als de zon op tijd onderging en daardoor mijn huis tot helemaal achterin verlicht werd met een gouden gloed. Met als detail de schaduwen op de muur van de harten en dromenvanger die voor het raam hingen.
De afgelopen zes weken was ik niet thuis en heb ik andere uitzichten mogen bewonderen. Niet de allerminste moet ik zeggen. De eerste week zat ik in Italië op een berg die uitkeek op een nog grotere berg, adembenemend en vol verwondering heb ik meer dan eens gezegd “en dan zit je ineens in Italië, op een berg met uitzicht op een berg”.. met niets anders omgeven dan natuur. Een week op blote voeten, levend in een caravannetje, buiten douchen onder een gieter met de blote voeten in het gras, een composttoilet en niets anders te drinken dan het zuivere bronwater uit de bergen..
Het laat je anders naar de wereld kijken, naar het leven. Hoe we het leren, hoe we het leven en hoe we het beleven.
De tweede week was ook niet gek, een ander stukje Italië, meer richting de kust waar de temperaturen hoger waren en de uitzichten meer bewoond… maar niet minder mooi. ‘s Avonds in alle stilte keken we vanuit de hoge berg uit over een nabijgelegen dorpje dat de horizon sierde met duizenden lichtjes. De stilte, het uitzicht, de silhouetten van de bergen op de achtergrond.. het was betoverend.
En dan, een aantal weken later weer thuis, kijk ik uit over mijn uitzicht, genietend, verwonderd en zuchtend van ontspanning; “Ik ben weer thuis”. Wetend en verrijkt met de ervaring; er zijn nog zoveel meer uitzichten die op mij liggen te wachten om gezien te worden.
Wanneer het tijd is om in die vlaggenmast te springen, de vlag te hijsen en door te gaan naar het volgende level? Wanneer je die kriebel voelt, die nieuwsgierigheid, die verwondering naar dat nieuwe uitzicht, die nieuwe ervaring, naar dat wat er nog meer voor je in verschiet ligt. Geloof mij,
Er is meer. Er is altijd meer.
Liefs,
