Alles wat zich voordoet in onze dagen, in ons leven is een reflectie van iets dat in onszelf leeft. De laatste tijd lijkt jaloezie steeds weer op te poppen in situaties, so it got me thinking. Van jong af aan had ik ermee te maken, vriendjes, familie, vriendinnetjes.. de manier waarop zij met hun jaloezie omgingen was door mij “klein te willen maken”. Door te kleineren, subtiel te beledigen en vooral via verschillende wegen te laten weten dat zij meer, beter en verder waren dan ik. Dat ze boven mij stonden. Ik voegde me daarnaar. Ik plaatste ze boven mij, oftewel, ik plaatste ze in mijn licht. Waardoor ik lange tijd in de schaduw en soms zelfs even in het donker leefde. De pleaser in mij vond het belangrijker dat ZIJ zich fijn voelden en dat zij tot hun recht kwamen, blij waren en zich goed voelden. Ik deed wel een stapje terug, want ik kon dat dragen. Zoals ik als klein meisje had geleerd de lasten van mijn moeder te dragen om haar te ontzien. De lasten van het niet laten zien van mijn verdriet, het niet laten zien van mijn angsten die ontstonden, het niet uiten van mijn emoties omdat zij “dat er niet bij kon hebben”.
Jaloezie anders belicht
Het zijn patronen en gangetjes in ons gedachten stelsel die als we even niet opletten weer ons pad wordt. Ik merkte onlangs dat er zich situaties in het heden voor deden die dit patroon weer opriepen. Ik boog me over die situatie waarin ik steeds weer jaloezie op mijn pad aantrok, mensen die zich boven mij willen plaatsen, en niets van mij aannemen maar mij willen corrigeren en op m’n plek willen wijzen. Iets wat ik nu niet meer zo laat binnen komen en naar kan kijken, maar kennelijk zit er nog een worteltje ergens, een angeltje dat me uitnodigt in de spiegel te kijken.
Zelfreflectie
Wat in mijzelf nodigt die jaloezie uit op mijn pad? Wat in mij staat het toe en trekt het aan? Ik zie het voor me, ik die in mijn licht gaat staan en iemand anders die al dat mooie heldere zonlicht wil blokken en me in de schaduw houdt. Waar het ook wel veilig is realiseer ik mij, iemand anders steelt de show. Ik hoef de klappen niet te vangen, hoe conflicterend ook, want ik váng de klappen al door mijn hart en ziel niet de ruimte te geven die zij zo graag in willen nemen. Door hen uit het licht te houden, creëer ik direct een energielek die mijn flow, joy, de liefde voor mezelf, voor het leven, mijn creatiekracht, inspiratie en voldoening laat stagneren.
Patroon herkennen
Ik realiseer me dat dit jaloezie aantrekkende magneetje een trucje is van mijn ego om mij veilig op m’n plek te houden, mijzelf niet uit te spreken en klein te houden, zodat de comfortzone niet in gevaar komt. Ik realiseer me dat die strategie een resterend-left-over-deeltje is van een klein meisje dat opgroeide en niet de liefde, waardering en aanmoediging kreeg die zij nodig had om volledig op te kunnen bloeien als haar pure ware en authentieke zelf. Ze moest zich aanpassen en conformeren aan alle angstige, onzekere, wisselende en beangstigende veeleisende omstandigheden. Ze overleefde, met alle trucjes en overlevingsmechanismen die ze kon verzamelen.
Dat lieve kleine meisje kon niet opbloeien, zonder anderen daarmee tot last te zijn. Dus bleef ze klein en stil. Deed ze wat haar gevraagd werd, direct of indirect, zodat anderen zich goed bleven voelen. Een patroon wat soms ineens weer op de stoep staat, waarin ik soms ineens weer rol. Ik frustreerde me er eerst over. Ik frustreerde me over de mensen die “irritant gedrag” vertoonden waarmee ze mij, wellicht onbewust, kleiner probeerde te maken. Frustratie is ALTIJD een antwoord op een onderliggend gevoel. Het kwartje viel ineens.
Heling – Jezelf geven wat je ooit nodig had
Met mijn ogen dicht zie ik het kleine meisje op mijn schoot komen zitten. Ik hou haar vast en geef haar de liefde die ze nodig heeft, alle aanmoediging die ze nodig heeft. Ik wordt haar cheerleader. Want was is ze mooi, wat heeft ze een potentie en wat een helder licht draagt ze bij haar. Ik wil niets liever dan dat dat kleine meisje trouw blijft aan dat licht, aan haar waarheid, aan haar prachtige pure vorm en energie. Zodat zij het leven leeft, waarvoor ze geboren is, waarvoor ze hier gekomen is. En de missie die ze bij zich draagt gemanifesteerd wordt in deze crazy, soms overrompelende en rollercoaster achtige wereld die tegelijk zo fucking precious is. Ga, lieve kleine meid. Schijn je licht op deze wereld, op de mensen en overal waar je komt. Bloei, ontwikkel en groei. Geniet van deze fuckin mooie reis. Ik hou je hand vast en ben je aller-aller grootste cheerleader ❤️
Lijden VS Leiden
Soms kunnen we boos zijn, gefrustreerd en gevuld zijn met een gevoel van oneerlijkheid dat wij “niet hebben gekregen wat we wilden”. Niet de veilige basis, niet de aanmoedigende ouders, niet de steun, niet de spullen, materialen of financiën van onze ouders. Maar ten eerste, wat gaven ze je wel? Ten tweede, jouw ziel heeft dit leven, deze ouders en deze mensen gekozen voor de lessen die je te leren hebt en die je nodig hebt voor de 2.0 versie van jezelf. Ze liggen op je te wachten, achter de frustratie, boosheid en weerstand. Wat vertellen ze jou? Wat mag jij tot je door laten dringen? Ten derde, álles wat je wenst, tekort komt, gemist hebt of niet hebt gekregen, kun je jezelf nú geven.
Als volwassene is er geen, écht geen enkele reden, om met de beschuldigende vinger te wijzen naar iets of iemand buiten jezelf. Jij en ik kunnen er vandaag voor kiezen om een streep te zetten onder die gedachten en patronen, er naar te gaan kijken en ervan te gaan leren. Zodat we onszelf kunnen helen, ons eigen kopje kunnen gaan vullen en alles wat we gemist hebben te herstellen en onszelf te gaan geven.
Het mooie is. Dat er letterlijk niemand is, helemaal niemand, die dit van je af kan pakken.
Liefs,
F
